*...Στα μπαρ της μοναξιάς στάλα με στάλα
ένα παλιό τραγούδι σιγοκλαίει
πόσο δεν χόρτασα τα χείλη σου να λέει...
(Δημήτρης Ζερβουδάκης)
Αν λάβω σοβαρά υπ' όψιν τα επιχειρήματα της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας κατά του καπνίσματος, ότι δηλαδή οι καπνιστές ζουν 13-15 χρόνια λιγότερο απ' ότι τους αναλογεί αν δεν κάπνιζαν, τότε πρέπει να υποθέσω ότι ο γλυκός μου πατερούλης, γεννημένος το 1912, καπνιστής από τα 13 του χρόνια, που ζει και βασιλεύει υγιής και ευτυχής, θα έφτανε μέχρι τα 110 τουλάχιστον...
Κανονικά βέβαια θα πρέπει να παραδεχθώ ότι ο πατέρας μου είναι η κραυγαλέα εξαίρεση σε όλα όσα συμβαίνουν στον παρόντα πολιτισμό και στις πληγές του... Είναι χρόνια τώρα που τον ψιλοκουβεντιάζω αναζητώντας τα μυστικά της μακροζωϊας και ευδαιμονίας του, αλλά οι απαντήσεις μοιάζουν με τους χρησμούς της Πυθίας. Με "ξέχασε ο Θεός"-τι καλά που έκανε- λέει χαμογελώντας... Εγώ πάντως ξέρω ότι εδώ και 20 χρόνια το ίδιο επαναλαμβάνει συχνά για να μάς προετοιμάσει: "Εμείς θα γύρομε κάποτε-πόσο να ζήσουμε ακόμα- να μη στεναχωριέστε! Εμείς ζήσαμε!"
Απολαμβάνω την αύρα, τις μυρωδιές του, την αλαφροϊσκιωτη κίνησή του, τους ψαλμούς που τραγουδά κάθε πρωϊ στην αυλή, τον τρόπο που απολαμβάνει τα γεύματα, τα ταξίδια του, τον πικρό καφέ, αλλά και τα "Καρέλια" κασετίνα. Οταν πίνουμε καφέ μαζί και ανάβω το δικό μου τσιγαράκι, με κοιτάζει προσεκτικά και συμβουλεύει: "Να μη τραβάς μέσα τον καπνό! Θα σε χαλάσει!".
"Εσένα πώς δεν σε χάλασε;" τον ρωτάω.
"Εγώ έπιασα πιτιά, άσε με εμένα..." λέει πάντα με ύφος τρυφερά
πατρικό.
Δοκίμασα πρώτη φορά καπνό στα 16 μου. Ο μπαμπάς κάπνιζε ΕΘΝΟΣ άφιλτρο. Ηταν τραυματική η εμπειρία, πικρή και αηδιαστική. Υστερα όταν έβλεπα τις ταινίες του αμερικάνικου σινεμά, με την Λωρήν Μπακόλ να "αναδύεται" πίσω από ένα πέπλο καπνού, μαγευόμουν. Κάπνιζε όμορφα κι αυτή κι αγαπημένος της, Χάφρευ Μπόγκαρτ, που έφυγε από καρκίνο στα πνευμόνια, το 1957 νομίζω. Και ο δεύτερος σύζυγός της, Τζέησον Ρομπαρτς από το ίδιο πήγε, αυτή όμως ζει και βασιλεύει έχοντας φτάσει κοντά στα ογδόντα...
Κάπνιζε πάντα όμως και ο Νίκος Κούρκουλος στις ταινίες του, τον "τρομερό" Ασσο άφιλτρο. Δεν θα ξεχάσω τους τρακαδόρους φωτοδιάβολους στις ελληνικές ταινίες του 60, που ζητούσαν τσιγάρο για τώρα, κι άλλο ένα για μετά, που περνούσαν πίσω από το αυτί σαν κονδυλοφόρο.
Ο πατέρας μου κάπνιζε και "Σέρτικο" έναν καιρό, δεν πρόλαβα τα χύμα "Ματσάγκου", που αγόραζε κι αυτός και οι θεριακλήδες της γειτονιάς από το καπνοπωλείο. Στο πιο παλιό συρτάρι του πατρικού έχουν μείνει τα ίχνη αυτή της διαδρομής του πατέρα, της σχέσης του με το εθνικό προϊόν μας. Πίπες από κόκκαλο, από αλάβστρο, από ελεφαντόδοτο ακόμα και εκείνη η ασημένια που του αγόρασα από τα Γιάννενα στην πενταήμερη της 8ης τάξης του Γυμνασίου. Τσιγαρόχαρτα για το τύλιγμα των χειροποίητων και χύμα καπνός, Ξανθιώτικος που μοσχοβολάει. Οταν ξεμένει από πακέτο, τυλίγει κανένα τσιγαράκι, σαλιώνοντας τις άκρες του χαρτιού.
"Πέτα τον, τον άτιμο τον τσιγάρο!", του έλεγε συχνά η μαμά, "με πειράζει στα μάτια!". Η γκρίνια για την "κακή" του συνήθεια ξεκίνησε όψιμα, από τότε που άρχισε η αντικαπνιστική καμπάνια του υπουργείου Υγείας με τα Ευρωπαϊκά Προγράμματα. Η μαμά είχε πεισθεί ότι θα πάθει...την "παλιαρρώστεια" ως παθητική καπνίστρια και όλο παραπονιόταν. Τελικά έφυγε από καρδιά...
Θυμάμαι τον Μπάρμπα Θανάση τον παγωτατζή που κάπνιζε κι αυτός με μανία... Το μουστάκι του από γκρίζο είχε γίνει κίτρινο και όλο το σαπούνιζε για να ασπρίσει. Η γυναίκα του, μια ηλικιωμένη Σαμοθρακίτισσα, κάπνιζε κι αυτή πού και πού, στα κρυφά μη τη κακολογήσουν οι γειτόνισσες. Ενα βραδάκι καλοκαιρινό διέκρινα την κάφτρα μέσα στο σκοτάδι της αυλής της ν' ανεβοκατεβαίνει βιαστικά. Οταν κατάλαβε ότι την "έπιασα στα πράσα", μου δήλωσε: "Πονάει το δόντι μου κι γιατρός λέει να καπνίσω για να περάσει..."
Αργότερα, στη φάση της ενηλικίωσης στο κλεινόν άστυ με συγκινούσαν βαθύτατα τα κορίτσια που πορεύονταν στις διαδηλώσεις καπνίζοντας. Στις συνεδριάσεις και στις γενικές συνελεύσεις των Σχολών γινόταν το έλα να δεις από κάπνα και αποτσίγαρα. Ηταν μια εποχή που κανείς στους χώρους αυτούς δεν συνδύαζε την έξιν με εξαρτησιογόνες ουσίες. Τσιγάρο σήμαινε κάτι από Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ, ήταν κι αυτός στη Μαύρη Λίτσα του Μακαρθισμού, αλλά και κάτι από την πίπα του Ζαν Πωλ Σαρτρ, που απολάμβανε στους δρόμους του Παρισιού, τον Μάη του 1968. Στη Σχολή οι extrem επαναστάτες κάπνιζαν άφιλτρο. Οι "καθώς πρέπει" 22, Παλλάς ή ΚΕΝΤ, μέχρι που μπήκαν στην αγορά τα Βιρτζίνια και τα Μάλμπορο. "Παλιοκαπνός" έλεγε ο μπαμπάς, για "ντιντήδες", κάθε που δοκίμαζε τράκα από τον φοιτητή της Ιατρικής ανηψιό του. Το Μάλμπορο το ξέραμε από τις διαφημίσεις. Ενας κάου-μπόυ, με λάσο και τσίλικο άλογο σε απέραντο δάσος του αμερικανικού Νότου, που ρουφούσε ένα συννεφάκι καπνού. Κι αυτός έφυγε 85 χρονών με καρκίνο, κι εγώ δεν ξέρω πού.
Ολα τα δεδομένα συνηγορούν υπέρ της βεβαιότητας των στατιστικών. Θα πεθάνουμε όλοι οι καπνιστές, από το κακό, κι αν δεν το πάθουμε θα υποφέρουμε στα 60 μας από αποφρακτική πνευμονοπάθεια.
Δεν ακούω απειλές ούτε πειθαρχώ στο φοβικό κίνημα των αντικαπνιστών. Η έξις δεν κόβεται, προσπαθώ να ξεσηκώσω συνταγές του πατέρα για τη σωτηρία μου, και όλο τρέχω ξοπίσω του να διαπιστώσω πώς ρουφά τον καπνό, κάθε πόση ώρα καπνίζει, τι τον κάνει ευτυχή και ευδαίμονα, πώς καταφέρνει και ξορκίζει όλα τα αρνητικά γύρω του. Κι όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω ότι η συνταγή του είναι και απλή και σοφή... Είναι και "μυστική", που λειτουργεί με κώδικες κι ένα σωρό σύμβολα, που μπαίνουν σε σειρά και τάξη στο βίο του, όπως τα φθογγόσημα στο πεντάγραμμο.
Στο μυαλό μου έχω όλα εκείνα που ισορροπούν και τη δική μου διαδρομή, τη νοτισμένη από νικοτίνη, που κοιτάζει αδιάφορα τα αντικαπνιστικά ρεπορτάζ, θεωρώντας ευατόν άτρωτο όπως ακριβώς ο Αχιλλέας. Μόνο τραυματικό βίωμα από τις θανατηφόρες συνέπειες του καπνίσματος, ένα φαύλο παιχνίδι των αγοριών της γειτονιάς, πριν έτη πολλά στην Αλεξανδρούπολη. Παιχίδι "εξολοθρευτής" των βατραχιών. Ενα αναμμένο τσιγάρο στο στόμα του ζώου, αρκούσε για να το σκάσει από ασφυξία σε λίγα λεπτά... Τα βατράχια ήξεραν μόνον από εισπνοή-φαίνεται- και τίποτε σχετικό από εκπνοή, κι έτσι πλάνταζαν τα καημένα με το άφιλτρο στο στόμα!
Η αναφορά της σελίδας στην Ημέρα, την αφιερωμένη στον αγώνα κατά του Καπνίσματος, δεν υπαγορεύει στάση, ούτε κάνει "αντίπραξη" στους ειδικούς. Απλά, επικαλείται την ανάμνησιν από διαδρομές που καλύπτονταν με πέπλο αχνό, διαδρομές που γοήτευσαν και ταυτόχρονα "διέσωσαν" μαγεία σε ρόλους. Διότι αν σας υπενθυμίσω τη Μελίνα στο Never the Sunday, με το μακό ριγέ μπλουζάκι στη σκηνή που ακούει "Τα παιδιά του Πειραιά", καπνίζοντας με το μοναδικό της τρόπο, είμαι σίγουρη ότι για δευτερόλεπτα όλοι οι "συνένοχοι" στην αμαρτία, θα ξεχάσετε την απειλή, το φόβο...
Αφήστε, δε τον Αλέκο Αλεξανδράκη, στη "Συνοικία το Όνειρο", που τον θυμάμαι να κτυπά το τσιγάρο πάνω στο πακέτο για να "σφίξει" ο καπνός, η τον Φούντα στη "Στέλλα..."
Δίκιο δεν έχω;
Παρόλα αυτά "Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία" που λένε και οι ειδικοί, αλλά δεν είναι το μόνο... Και η ατμοσφαρική ρύπανση, και τα φυτοφάρμακα, και η όξινη βροχή, και η τρύπα του όζοντος, και το νέφος των πόλεων και η τηλοψία και άλλα πολλά! Ξηγηθήκαμε;
Καλό Σαββατοκύριακο
10 Jun 2007
Μια βοσκοπούλα αγάπησε...μια ζηλεμένη κόρη!
Αν η Κυβέρνηση κάνει τις εκλογές τον Οκτώβρη, τότε μέσα στο καλοκαίρι θα παει τη σύνταξη του ΟΓΑ στα 330 ευρώ. Και ο καλός μου πεθερούσλης θα γίνει "ματσό" για να μπορεί να χαρτζηλικώνει τα 4 εγγόνια του, ανετότερα από ότι σήμερα. Δεν θυμάμαι τί άλλα "χρέη" έχει με βάση τις προγραμματικές της δεσμεύσεις η Ν.Δ. πρέπει να είναι αρκετές όμως, γι' αυτό και πήρε και Δάνειον! Ο Αλογοσκούφης το αρνείται, αλλά κανείς δεν τον πιστεύει... Το ηθικόν δίδαγμα της κυβέρνησης Καραμανλή περί τα οικονομικά είναι απλό: "Δανειστήτε για να έχετε..." Μέγιστος θόρυβος είχε γίνει για παρόμοιον δάνειον, αν θυμάμαι καλά, και επί κυβέρνησης Μητσοτάκη... Είχε πάρει τότε δάνειον για να καλύψει "ταμειακές" ανάγκες της οικονομίας και είχε γίνει ο χαμός από την αντιπολίτευση... εκείνος βέβαια απαντούσε... "Βρήκαμε ελλείμματα..." Το δίδαγμα της σημερινής κυβερνήσεως αποτελεί ιδεολογία και για τους νεοέλληνες, αποτελεί εν τινί τρόπω και διακοματική συμφωνία. Εδώ και 12 χρόνια όλοι δανείζονται για να έχουν... Πλην εμού, που δεν έχω τέτοια περιθώρια. Θα δανειζόμουν μόνον για να εξαγοράσω συντάξιμα, και να βγω εγκαίρως στην ...αποστρατεία, όχι για να ξεκουραστώ αλλά για το χαρτζηλίκι μου... Εχω πολλά χρόνια δουλειάς αλλά φευ αρκετά από αυτά "μαύρα"... Αναμένω λοιπόν ρυθμίσεις σαν εκείνες που έγιναν πολύ παλιά στο ΙΚΑ, με τα "υπέρ αγνώστων" στην οικοδομή. Πλήρωνε όσο του χρειαζόταν ο οικοδόμος που είχε έρθει σε ηλικία σύνταξης, και η..."πλερωμή" έμπαινε στο ταμείον το οποίο κατατίθετο σε τράπεζα και φυλάσσονταν χωρίς τόκο! Τους "παράδες" αξιοποιούσαν οι προμεταπολιτευτικές διοικήσεις κατά το δοκούν! Κι ύστερα εδώ και 20 χρόνια όλοι φωνάζουν πως καταδεφίζεται το ασφαλιστικό, πώς δεν θα έχουμε να πληρώσουμε συντάξεις κ.ά. Δεν τους πιστεύω τους κήρυκες... Εκείνο που ξέρω είναι ότι θα μου βγάλουν το λάδι για να συνταξιοδοτηθώ, αφού ατύχησα να έχω ΤΕΒΕ... Αυτόν τον ασφαλιστικό φορέα των "μικρομεσαίων" της κινητηρίου ελληνικής κοινωνικής τάξης, που την "ανταμείβουν" για την οσφυοκαμψία της δίνοντας της όσα της αναλογούν μόνον όταν φθάσει σε κατάσταση του να "κοιτάζει τα ραδίκια ανάποδα..."
Τι με έπιασε σήμερα με τα συνταξιοδοτικά; Δεν ξέρω. Είναι καιρός που σκέπτομαι πώς αν είχα μπει σε ΔΕΚΟ ή στο Δημόσιο τώρα δεν θα βολόδερνα με τις μετρήσεις συντάξιμων... Φίλος που συμμερίζεται την αγωνία μου μου είπε πώς είναι πολύ καλύτερα να γραφτώ αγρότισσα και να πληρώσω 500 ευρώ το χρόνο για να βγω στη σύνταξη στα 60 μου από τον ΟΓΑ. Θα λαμβάνω με σημερινές αναλογίες 600-750 ευρώ, θα διαβάζω την Γκόλφω και θα τραγουδώ στον καλό μου: "Μια βοσκοπούλα αγάπησες...μια ζηλεμένη κόρη!" Άσχημα είναι; Αν το τολμήσω θα αποτελέσω ιστορικόν δεδικασμένο του πως οι μικρομεσαίοι Έλληνες, επιστρέφουν στις ρίζες των προπαππούδων τους και στην τάξη-κάστα τους... Εξαιρετική η ελληνική πολιτεία, δεν λέω, υπηρετεί την παράδοσιν με τρόπο ανεπανάληπτο! Ας είναι... Η Ηλεία πάντως διαθέτει τον ειδικό εργατολόγο της και συνταξιολόγο, στον οποίο άπαντες οι όμοιοί μου καταφεύγουν για ερωτήματα κι αιτήσεις αποστρατείας... Μετά βέβαια πρέπει να ψηφίσουν Μητροπουλαίους στας εκλογάς.
Σας έπρηξα με το βιβλίο Κοντογιαννόπουλου που παρουσιάζεται τη Δευτέρα στον Πύργο, από εκείνο το βαρύ "αριστερό" πάνελ που σας είπα. Δεν μπορώ όμως να μη σας γράψω και το παρακάτω, με το οποίο υπόσχομαι να "κλείσω" μια και καλή την υπόθεσιν... Σήμερα το πρωϊ πέρασα από το Δημαρχείο Αμαλιάδας, δι' υπόθεσίν μου. Συνάντησα την αντιδήμαρχο στο γραφείο της και καθώς κουβεντιάζαμε τα σχετικά με συνέδριον εκλεγμένων γυναικών, που θα γίνει στις 12 Ιουνίου ενταύθα, χτύπησε η πόρτα. Ήταν ο Βασίλης, μάλιστα, μόνος του που μοίραζε προσκλήσεις της εκδήλωσης... Ούτε τοπικές ούτε στελέχη του κόμματός του... Τόσο καλά και "αγωνιστικά". Τόσο επικοινωνιακά!
Θα μου πείτε, τι να τους κάνει τους συντρόφους; Στο πλάϊ του τη Δευτέρα θα έχει τον Παν-Παν, τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, τον Αλέξη Μητρόπουλο, τον εργατολόγο που λέγαμε, την Άννα Διαμντοπούλου και τον Πάνο Μπεγλίτη. Όλοι μαζί για το βιβλίο: "Ο άλλος δρόμος για την Ελλάδα και την Ηλεία..." Σαν να λέμε ο "τρίτος δρόμος..." ή και "Τρίίίίτο πρόγραμμα..." Κι επειδή οι "επεξεργασίες της στρατηγικής του "Τρίτου Δρόμου" αφορούσαν αποκλειστικά το ΚΚΕ εσ. στο οποίο εθήτευσα και "εσπούδασα" τα νιάτα μου, αισθάνομαι ότι μόνο εγώ λείπω από το πάνελ! Ξέρετε πόσα θα είχα να είπω επί του θέματος... Τσ...τσ...τσ! Τι τον διαβάζαμε τον Γκράμσι και τον Αλτουσέρ και τον Ευρωκομμουνισμό στα τρυφερά μας χρόνια! Να αξιοποιήσουμε την παιδεία... Λέτε να ξέρει κάτι ο Γιωργάκης περί αυτού; Θα ξέρει... Αφού ολόκληρος Μπεγλίτης παρίσταται! Για του λόγου το αληθές σας εσωκλείω και την πρόσκλησιν!
Ρώτησαν τον Πούτιν οι δημοσιογράφοι αν πιστεύει πώς και οι χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, συμφωνούν με την πολιτική Μπους στο θέμα των πυραύλων που θέλει να επανεργοποιήσει στην Ευρώπη, "απέναντι" από την Ρωσία... Κι εκείνος απάντησε με ένα ανέκδοτο. Ξέρετε, είπε, η ιστορία του ΝΑΤΟ μου θυμίζει έντονα το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Στα γραφεία του Χόνεκερ, ηγέτη της Αντολικής Γερμανίας επί υπαρκτού, υπήρχαν πολλά τηλέφωνα δια των οποίων επικοινωνούσε με την...επικράτεια. Το της "γραμμής" που ελάμβανε από το Κρεμλίνο ήταν ένα τηλέφωνο που είχε μόνον τρύπες για ακρόαση! Λιγάκι "κρύο" και ετεροχρονισμένο. Ο Πούτιν πάντως, ως στελεχάρα της Γκα-Γκε-Μπε ήξερε και από τηλέφωνα και από μικρόφωνα... και από "σύμφωνα" και από φωνήεντα...
Πολύ στην πολιτική και την οικονομίαν το έριξα σήμερα. Περνώ εν τάχει στη Φυσική Ιστορία. Ξέρετε, αυτό τον καιρό έχει τρομακτική υγρασία δω χάμ'. Το βράδυ λοιπόν εμφανίζονται δεκάδες γυμνοσάλαγκιες στο μπαλκόνι, στα περβάζια, στις σκάλες, στην αυλή. Οι αφιλότιμοι μαζεύονται στα πιατάκια των γατιών γιατί τους αρέσουν οι κροκέτες. Τα γατιά μου δεν τους φοβούνται, μάλλον αηδιαζούν από τα σάλια τους. Εβλεπα χθες βράδυ τη θηλυκιά να μορφάζει "Μπλιαχ και μπλιαχ..." την ώρα που προσπαθούσε να φάει με το γλοιώδες πλασμώδιο μέσα στο πιάτο. Πήρα κι εγώ ένα κουτί αλάτι κι εκδικήθηκα τη μανία του υπέρ της ψιψίνας μου. Λιώμα έγινε ο γυμνοσάλιαγκας, αηδιαστικό. Σκεπτόμουν τι μου θύμιζε η κατάστασίς του, αλλά ήμουν κουρασμένη και δεν έβρισκα αναλογίες...
Τα σάλια, το σύρσιμο, η κλεψιά ξένου φαγητού, και τα νυχτοπερπατήματά τους αποτελούν χαρακτηριστικά ...φυλής διπόδων. Τώρα, μάλιστα, εποχή προεκλογική, που περισσεύουν οσφυοκαμψίες, γονυκλυσίες και σαλιαρίσμτα. Τι καλά να μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε την ...επιδημία με λίγο αλατάκι! Τι καλά!
Αντε, και καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι μου Ροδοπαίοι και Εβρίτες...
Τι με έπιασε σήμερα με τα συνταξιοδοτικά; Δεν ξέρω. Είναι καιρός που σκέπτομαι πώς αν είχα μπει σε ΔΕΚΟ ή στο Δημόσιο τώρα δεν θα βολόδερνα με τις μετρήσεις συντάξιμων... Φίλος που συμμερίζεται την αγωνία μου μου είπε πώς είναι πολύ καλύτερα να γραφτώ αγρότισσα και να πληρώσω 500 ευρώ το χρόνο για να βγω στη σύνταξη στα 60 μου από τον ΟΓΑ. Θα λαμβάνω με σημερινές αναλογίες 600-750 ευρώ, θα διαβάζω την Γκόλφω και θα τραγουδώ στον καλό μου: "Μια βοσκοπούλα αγάπησες...μια ζηλεμένη κόρη!" Άσχημα είναι; Αν το τολμήσω θα αποτελέσω ιστορικόν δεδικασμένο του πως οι μικρομεσαίοι Έλληνες, επιστρέφουν στις ρίζες των προπαππούδων τους και στην τάξη-κάστα τους... Εξαιρετική η ελληνική πολιτεία, δεν λέω, υπηρετεί την παράδοσιν με τρόπο ανεπανάληπτο! Ας είναι... Η Ηλεία πάντως διαθέτει τον ειδικό εργατολόγο της και συνταξιολόγο, στον οποίο άπαντες οι όμοιοί μου καταφεύγουν για ερωτήματα κι αιτήσεις αποστρατείας... Μετά βέβαια πρέπει να ψηφίσουν Μητροπουλαίους στας εκλογάς.
Σας έπρηξα με το βιβλίο Κοντογιαννόπουλου που παρουσιάζεται τη Δευτέρα στον Πύργο, από εκείνο το βαρύ "αριστερό" πάνελ που σας είπα. Δεν μπορώ όμως να μη σας γράψω και το παρακάτω, με το οποίο υπόσχομαι να "κλείσω" μια και καλή την υπόθεσιν... Σήμερα το πρωϊ πέρασα από το Δημαρχείο Αμαλιάδας, δι' υπόθεσίν μου. Συνάντησα την αντιδήμαρχο στο γραφείο της και καθώς κουβεντιάζαμε τα σχετικά με συνέδριον εκλεγμένων γυναικών, που θα γίνει στις 12 Ιουνίου ενταύθα, χτύπησε η πόρτα. Ήταν ο Βασίλης, μάλιστα, μόνος του που μοίραζε προσκλήσεις της εκδήλωσης... Ούτε τοπικές ούτε στελέχη του κόμματός του... Τόσο καλά και "αγωνιστικά". Τόσο επικοινωνιακά!
Θα μου πείτε, τι να τους κάνει τους συντρόφους; Στο πλάϊ του τη Δευτέρα θα έχει τον Παν-Παν, τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, τον Αλέξη Μητρόπουλο, τον εργατολόγο που λέγαμε, την Άννα Διαμντοπούλου και τον Πάνο Μπεγλίτη. Όλοι μαζί για το βιβλίο: "Ο άλλος δρόμος για την Ελλάδα και την Ηλεία..." Σαν να λέμε ο "τρίτος δρόμος..." ή και "Τρίίίίτο πρόγραμμα..." Κι επειδή οι "επεξεργασίες της στρατηγικής του "Τρίτου Δρόμου" αφορούσαν αποκλειστικά το ΚΚΕ εσ. στο οποίο εθήτευσα και "εσπούδασα" τα νιάτα μου, αισθάνομαι ότι μόνο εγώ λείπω από το πάνελ! Ξέρετε πόσα θα είχα να είπω επί του θέματος... Τσ...τσ...τσ! Τι τον διαβάζαμε τον Γκράμσι και τον Αλτουσέρ και τον Ευρωκομμουνισμό στα τρυφερά μας χρόνια! Να αξιοποιήσουμε την παιδεία... Λέτε να ξέρει κάτι ο Γιωργάκης περί αυτού; Θα ξέρει... Αφού ολόκληρος Μπεγλίτης παρίσταται! Για του λόγου το αληθές σας εσωκλείω και την πρόσκλησιν!
Ρώτησαν τον Πούτιν οι δημοσιογράφοι αν πιστεύει πώς και οι χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, συμφωνούν με την πολιτική Μπους στο θέμα των πυραύλων που θέλει να επανεργοποιήσει στην Ευρώπη, "απέναντι" από την Ρωσία... Κι εκείνος απάντησε με ένα ανέκδοτο. Ξέρετε, είπε, η ιστορία του ΝΑΤΟ μου θυμίζει έντονα το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Στα γραφεία του Χόνεκερ, ηγέτη της Αντολικής Γερμανίας επί υπαρκτού, υπήρχαν πολλά τηλέφωνα δια των οποίων επικοινωνούσε με την...επικράτεια. Το της "γραμμής" που ελάμβανε από το Κρεμλίνο ήταν ένα τηλέφωνο που είχε μόνον τρύπες για ακρόαση! Λιγάκι "κρύο" και ετεροχρονισμένο. Ο Πούτιν πάντως, ως στελεχάρα της Γκα-Γκε-Μπε ήξερε και από τηλέφωνα και από μικρόφωνα... και από "σύμφωνα" και από φωνήεντα...
Πολύ στην πολιτική και την οικονομίαν το έριξα σήμερα. Περνώ εν τάχει στη Φυσική Ιστορία. Ξέρετε, αυτό τον καιρό έχει τρομακτική υγρασία δω χάμ'. Το βράδυ λοιπόν εμφανίζονται δεκάδες γυμνοσάλαγκιες στο μπαλκόνι, στα περβάζια, στις σκάλες, στην αυλή. Οι αφιλότιμοι μαζεύονται στα πιατάκια των γατιών γιατί τους αρέσουν οι κροκέτες. Τα γατιά μου δεν τους φοβούνται, μάλλον αηδιαζούν από τα σάλια τους. Εβλεπα χθες βράδυ τη θηλυκιά να μορφάζει "Μπλιαχ και μπλιαχ..." την ώρα που προσπαθούσε να φάει με το γλοιώδες πλασμώδιο μέσα στο πιάτο. Πήρα κι εγώ ένα κουτί αλάτι κι εκδικήθηκα τη μανία του υπέρ της ψιψίνας μου. Λιώμα έγινε ο γυμνοσάλιαγκας, αηδιαστικό. Σκεπτόμουν τι μου θύμιζε η κατάστασίς του, αλλά ήμουν κουρασμένη και δεν έβρισκα αναλογίες...
Τα σάλια, το σύρσιμο, η κλεψιά ξένου φαγητού, και τα νυχτοπερπατήματά τους αποτελούν χαρακτηριστικά ...φυλής διπόδων. Τώρα, μάλιστα, εποχή προεκλογική, που περισσεύουν οσφυοκαμψίες, γονυκλυσίες και σαλιαρίσμτα. Τι καλά να μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε την ...επιδημία με λίγο αλατάκι! Τι καλά!
Αντε, και καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι μου Ροδοπαίοι και Εβρίτες...
"...Darling stand by me..."
Ψάχνω τις ειδήσεις για να βρω κάτι ενδιαφέρον... Εκτός από τα παρεπόμενα της υπόθεσης των ομολόγων και τα σαφή προεκλογικά, κάτι άλλο δεν σημειώνω. Υπάρχει βέβαια και η συνάντηση G8 στο θέρετρο - «φρούριο» του Χάιλιγκενταμ... Οι ηγέτες της συζητούν υπό το βάρος απουσίας συμφωνίας για την κλιματική αλλαγή. Το «καυτό» ζήτημα του καθεστώτος στο Κοσσυφοπέδιο, το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα και η σχεδιαζόμενη επέκταση της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας σε ευρωπαϊκό έδαφος, υπό το κλίμα «ρωγμής» των σχέσεων ανάμεσα σε Ρωσία και Δύση... Αναρωτιέμαι γιατί συναντιώνται οι εν λόγω, αφού σε ελάχιστα σημεία της ατζέντας κάθε φορά συμφωνούν...
"Είδηση" όμως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι ρεπορτάζ στην εφημερίδα τα ΝΕΑ, που αφορά τις λιμουζίνες των Μητροπολιτών απανταχού της Ελλάδας. Τι προκύπτει από αυτό; Volkswagen Ρhaeton του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, λιμουζινάρα τεθωρακισμένη! Διαθέτει επίσης και μία Chrysler ενώ έχει κρατήσει και τη Μercedes του μακαριστού Σεραφείμ. Με Μercedes κυκλοφορούν οι Μητροπολίτες Πατρών Χρυσόστομος, Θεσσαλονίκης Άνθιμος, Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Καλαβρύτων Αμβρόσιος, Αργολίδος Ιγνάτιος, Νικαίας Αλέξιος, Φθιώτιδος Νικόλαος, Θηβών Ιερώνυμος, Χαλκίδος Χρυσόστομος, Ζακύνθου Χρυσόστομος, Σάμου Ευσέβιος, Γρεβενών Σέργιος και Βεροίας και Ναούσης Παντελεήμων. Αudi και Scoda διαθέτουν οι Μητροπολίτες Σύρου, Πειραιώς, Καβάλας και Νέας Σμύρνης.
Ο Ναυπάκτου Ιερόθεος πέραν της ΒΜW η οποία ήταν δώρο του αδελφού του προς τη Μητρόπολη έχει και ένα τζιπ Τoyota «δωρεά των ομογενών της Αμερικής για τις μετακινήσεις του στα χωριά της Ορεινής Ναυπακτίας»... Ο κατάλογος μακρύς, δεν δύναμαι να συνεχίσω...το ποίημα διότι ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των νεοελλήνων που εθράφη με τους "περιπατητικούς" επισκόπους. Δεν θυμάμαι να διέθετε λιμουζίνα ο Αλεξανδρουπόλεως, Ιωακείμ Καβύρης. Ενα στρατιωτικό ρέο του παραχωρούσε ο στρατός για τις μετακινήσεις του... Ο διάδοχός του Κωνστάντιος εγκαινίασε "όχημα Μητροπολίτου", ένα Volkswagen καθόλου αστραφτερό, νομίζω ότι όταν το προμηθεύτηκε ήταν ήδη μεταχειρισμένο. Με το ρεπορτάζ έρχομαι αντιμέτωπη με τη θλιβερή πραγματικότητα του παρόντος, που ανατρέπει τις αισθητικές μου βεβαιότητες για την "αρχιερωσύνη". Ορκίζομαι ότι στο εξής δεν θα ξανασχολιάσω τι περί υπουργικών ή βουλευτικών Μερσεντές... Φτύνω τον κόρφο μου και ζητώ ταπεινά συγνώμη από τον Κύριο για την οργή με την οποία με εγέμισε το ρεπορτάζ των Νέων...Αλλά και "θου κύριε φυλακί το στόματί μου..." Κανένας χώρος δεν έμεινε στη χώρα για να αντλτήσω κουράγιο ή ιδέες για σεμνότητα, ταπεινότητα και άλλα παρόμοια!
Η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας του Περιβάλλοντος και Πολιτιστικής Κληρονομιάς ζητεί να αποσυρθεί το νομοσχέδιο του ΠΕΧΩΔΕ για το χωροταξικό του Τουρισμού και να εκπονηθεί νέο ύστερα από διάλογο.
Υπενθυμίζουμε ότι το υπουργείο δεν δημοσιοποίησε τη χωροταξική μελέτη, και φυσικά ουδείς γνωρίζει το ακριβές σχέδιον... Σουφλιά για τις "επενδύσεις" στα εναπομείναντα φιλέτα του τόπου...Για δέστε που φτάσαμε!
Σκέπτομαι ότι δεν είναι πολύ μακριά ο καιρός που στην Ελλάδα φωτισμένοι χωροτάκτες, πολεοδόμοι και αρχιτέκτονες διατύπωναν και εφάρμοζαν ένα αληθινό όραμα για τον τόπο... Ανατρέχω σε γραφές και αντιγράφω σήμερα στη σελίδα από το μικρό βιβλίο "Ο Λόγος του Αρχιμάστορα" του Κωνσταντίνου Θέμελη, μια συνομιλία του συγγραφέα με τον αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη, που κυκλοφόρησε το 2000 από τις εκδόσεις Ινδικτος. Ο Κωνσταντίνος Θέμελης, ηθοποιός και δημοσιογράφος -δεν πρόκειται για τον Νίκο Θέμελη-έχει εκδώσει δύο βιβλία (Υψιλον/βιβλία) που βασίζονται σε συνεντεύξεις με δυο σπουδαίους δημιουργούς, τον ποιητή Νίκο Καρούζο και τον σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο.
«Ο Λόγος του Αρχιμάστορα», είναι μια συνομιλία του με τον Αρη Κωνσταντινίδη. Η συνέντευξη του Αρη Κωνσταντινίδη, ανέκδοτη ώς το 2000, (έτος κυκλοφορίας του βιβλίου) πάρθηκε στις 12 Απριλίου 1991, δυο χρόνια πριν από τον τραγικό θάνατό του. Διαβάζοντάς τη σήμερα, μόνο να νοσταλγήσουμε τον Αρη Κωνσταντινίδη μπορούμε, μόνο να νιώσουμε πόσο σημαντικός υπήρξε κι ας είναι το έργο του γύρω μας αφημένο στην τύχη του.Στην Κομοτηνή έργο του είναι το Ξενία, για να μη ξεχνιόμαστε...
«Ο, τι έχω κτίσει στη ζωή μου, σήμερα δεν το αναγνωρίζω, το 'χουν αλλάξει», έλεγε οργισμένος. «Είμαι 78 χρονών, το μυαλό μου δουλεύει ακόμη, θα μπορούσα να χτίζω. Εδώ και δέκα χρόνια δεν έχω τίποτα. Ξαφνικά, παπ! κόπηκαν όλα με το μαχαίρι. Βέβαια, είχα αρχίσει να γίνομαι κι εγώ λιγάκι δύστροπος. Μόλις τελείωνα κάθε τι που έχτιζα και έφευγα, το αλλάζανε. Μ' αφήναν να το κάνω, διότι είχα και τον τρόπο να επιμένω, αλλά μετά το αλλάζανε. Τα "Ξενία" που έχω χτίσει, αγνώριστα. Τα 'χουν αλλάξει. Στα χρώματα, στα έπιπλα, σε όλα. Ή τα σπίτια. Αγνώριστα. Κι αρχίζω κι εγώ να λέω τότε "προς τι: "...».
Ο Α.Κ στη συνέντευξη εκείνη διηγείται και μια ιστορία για το «μικρό σπιτάκι στην Ανάβυσσο», που «έχει στην καρδιά του», αφού για χάρη του υπέστη μια περιπέτεια. Το έχτισε για τον Τάκη Παπαπαναγιώτου. Οταν τελείωσε το χτίσιμο, ο ιδιοκτήτης έκανε ένα γλέντι να το δείξει στους φίλους του.
«Κυριακή απόγευμα, καλοκαίρι, χαρά Θεού», θυμάται ο Αρης Κωνσταντινίδης. Οι φίλοι έγιναν έξαλλοι, όλοι. «Ρε Τάκη, εσύ μας έλεγες ότι χτίζεις μια βίλα στη θάλασσα. Ποια βίλα; Αυτό είναι ερείπιο. Γίνεται ένα με το τοπίο.» Μεγαλύτερος έπαινος δεν θα μπορούσε να υπάρξει για μενα. Εκείνος συγκλονίστηκε όμως. Κι όταν φύγανε οι φίλοι του, μου είπε: «Βρε Αρη, δεν το βάφουμε άσπρο να φαίνεται σαν βίλα; ». Του 'πα: «Αστα αυτά, Τάκη. Δεν θα το βάψουμε άσπρο». Μετά δυο χρόνια το πουλάει...
«Αξίζει να σκοτώνεσαι για κάτι που μόλις σηκωθείς και φύγεις οι άλλοι θα σου το αλλάξουν με το πρόσχημα "δικό μου είναι, το κάνω ό,τι θέλω". Βέβαια είναι δικό σου, δε λέω, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις ό,τι θέλεις».
Στην ίδια συνέντευξη ο Α.Κ συμπυκνώνει με τον υπέροχο λόγο του την ουσία της ομορφιάς:
«Εγώ νομίζω ότι τα καλά πράγματα, τα όμορφα πράγματα βγαίνουν πάντα μέσα από μια ανάγκη. Η αισθητική για μένα δεν υπάρχει. Μάλιστα, αν θέλετε να πω και μια κακία, είναι γερμανική εφεύρεση η αισθητική. Baumgarten o ιδρυτής της, τέλος πάντων... αλλά είναι γερμανική εφεύρεση για τον εξής λόγο: οι Γερμανοί έχουν μια τάση να είναι ωραία ντυμένοι, να είναι ωραίοι. Οι Εγγλέζοι, που τους ενδιαφέρει να ντύνονται πρακτικά, ντύνονται όμορφα».
Και για να μη σας αφήσω χωρίς την ετέρα σημαντική είδηση της ημέρας από το διεθνή χώρο σημειώνω το γνωστό: Τον θυμάστε τον Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν και τα Γκουλάκ; Τον τίμησε ο πρόεδρος Πούτιν χθες, μάλιστα, "για τα εξαιρετικά επιτεύγματά του στον ανθρωπιστικό τομέα" με το ανώτατο Βραβείο του Κράτους .
Ο βραβευμένος με Νόμπελ-1970- συγγραφέας του "Αρχιπελάγους Γκούλαγκ", του έργου που έγινε αιτία να στερηθεί το 1974 τη σοβιετική υπηκοότητα και να εξαναγκαστεί σε αυτοεξορία, αλλά και συγγραφέας του "Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς", ανεγνωρίσθη καθυστερημένα από έναν πρώην KGB... Αυτό κι αν είναι θέμα "αισθητικής", είτε αποδεχόμαστε τον όρο είτε όχι...
Μην απορείτε με τα ακατανόητα... Στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας στην Ελλάδα, ο Μποδοσάκης ήταν βασικός προμηθευτής πολεμικού υλικού προς τους Ισπανούς Δημοκράτες, που μάχονταν κατά του Φράγκο, Γερμανών και Ιταλών... Οι τελευταίοι δοκίμασαν στον Ισπανικό Εμφύλιο τα οπλικά συστήματα που χρησιμοποίησαν στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Μποδοσάκης διευκολύνθηκε τα μάλα από την κυβέρνηση Μεταξά τότε, η οποία ήτο ταγμένη με Γερμανούς και Φράγκο, διότι οι εξαγωγές εισέφεραν σημαντική ενίσχυση στο πτωχό ελληνικό κρατίδιο της εποχής... Αυτό είναι καπιταλισμός φίλτατοι! Να μη βρίσκεις λογικό ειρμό σε πολιτικές, στρατηγικές, τακτικές και όλα τα συμπαρομαρτούντα... Πόσο μάλλον ιδέες...
"Είδηση" όμως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι ρεπορτάζ στην εφημερίδα τα ΝΕΑ, που αφορά τις λιμουζίνες των Μητροπολιτών απανταχού της Ελλάδας. Τι προκύπτει από αυτό; Volkswagen Ρhaeton του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, λιμουζινάρα τεθωρακισμένη! Διαθέτει επίσης και μία Chrysler ενώ έχει κρατήσει και τη Μercedes του μακαριστού Σεραφείμ. Με Μercedes κυκλοφορούν οι Μητροπολίτες Πατρών Χρυσόστομος, Θεσσαλονίκης Άνθιμος, Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Καλαβρύτων Αμβρόσιος, Αργολίδος Ιγνάτιος, Νικαίας Αλέξιος, Φθιώτιδος Νικόλαος, Θηβών Ιερώνυμος, Χαλκίδος Χρυσόστομος, Ζακύνθου Χρυσόστομος, Σάμου Ευσέβιος, Γρεβενών Σέργιος και Βεροίας και Ναούσης Παντελεήμων. Αudi και Scoda διαθέτουν οι Μητροπολίτες Σύρου, Πειραιώς, Καβάλας και Νέας Σμύρνης.
Ο Ναυπάκτου Ιερόθεος πέραν της ΒΜW η οποία ήταν δώρο του αδελφού του προς τη Μητρόπολη έχει και ένα τζιπ Τoyota «δωρεά των ομογενών της Αμερικής για τις μετακινήσεις του στα χωριά της Ορεινής Ναυπακτίας»... Ο κατάλογος μακρύς, δεν δύναμαι να συνεχίσω...το ποίημα διότι ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των νεοελλήνων που εθράφη με τους "περιπατητικούς" επισκόπους. Δεν θυμάμαι να διέθετε λιμουζίνα ο Αλεξανδρουπόλεως, Ιωακείμ Καβύρης. Ενα στρατιωτικό ρέο του παραχωρούσε ο στρατός για τις μετακινήσεις του... Ο διάδοχός του Κωνστάντιος εγκαινίασε "όχημα Μητροπολίτου", ένα Volkswagen καθόλου αστραφτερό, νομίζω ότι όταν το προμηθεύτηκε ήταν ήδη μεταχειρισμένο. Με το ρεπορτάζ έρχομαι αντιμέτωπη με τη θλιβερή πραγματικότητα του παρόντος, που ανατρέπει τις αισθητικές μου βεβαιότητες για την "αρχιερωσύνη". Ορκίζομαι ότι στο εξής δεν θα ξανασχολιάσω τι περί υπουργικών ή βουλευτικών Μερσεντές... Φτύνω τον κόρφο μου και ζητώ ταπεινά συγνώμη από τον Κύριο για την οργή με την οποία με εγέμισε το ρεπορτάζ των Νέων...Αλλά και "θου κύριε φυλακί το στόματί μου..." Κανένας χώρος δεν έμεινε στη χώρα για να αντλτήσω κουράγιο ή ιδέες για σεμνότητα, ταπεινότητα και άλλα παρόμοια!
Η Ελληνική Εταιρεία Προστασίας του Περιβάλλοντος και Πολιτιστικής Κληρονομιάς ζητεί να αποσυρθεί το νομοσχέδιο του ΠΕΧΩΔΕ για το χωροταξικό του Τουρισμού και να εκπονηθεί νέο ύστερα από διάλογο.
Υπενθυμίζουμε ότι το υπουργείο δεν δημοσιοποίησε τη χωροταξική μελέτη, και φυσικά ουδείς γνωρίζει το ακριβές σχέδιον... Σουφλιά για τις "επενδύσεις" στα εναπομείναντα φιλέτα του τόπου...Για δέστε που φτάσαμε!
Σκέπτομαι ότι δεν είναι πολύ μακριά ο καιρός που στην Ελλάδα φωτισμένοι χωροτάκτες, πολεοδόμοι και αρχιτέκτονες διατύπωναν και εφάρμοζαν ένα αληθινό όραμα για τον τόπο... Ανατρέχω σε γραφές και αντιγράφω σήμερα στη σελίδα από το μικρό βιβλίο "Ο Λόγος του Αρχιμάστορα" του Κωνσταντίνου Θέμελη, μια συνομιλία του συγγραφέα με τον αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη, που κυκλοφόρησε το 2000 από τις εκδόσεις Ινδικτος. Ο Κωνσταντίνος Θέμελης, ηθοποιός και δημοσιογράφος -δεν πρόκειται για τον Νίκο Θέμελη-έχει εκδώσει δύο βιβλία (Υψιλον/βιβλία) που βασίζονται σε συνεντεύξεις με δυο σπουδαίους δημιουργούς, τον ποιητή Νίκο Καρούζο και τον σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο.
«Ο Λόγος του Αρχιμάστορα», είναι μια συνομιλία του με τον Αρη Κωνσταντινίδη. Η συνέντευξη του Αρη Κωνσταντινίδη, ανέκδοτη ώς το 2000, (έτος κυκλοφορίας του βιβλίου) πάρθηκε στις 12 Απριλίου 1991, δυο χρόνια πριν από τον τραγικό θάνατό του. Διαβάζοντάς τη σήμερα, μόνο να νοσταλγήσουμε τον Αρη Κωνσταντινίδη μπορούμε, μόνο να νιώσουμε πόσο σημαντικός υπήρξε κι ας είναι το έργο του γύρω μας αφημένο στην τύχη του.Στην Κομοτηνή έργο του είναι το Ξενία, για να μη ξεχνιόμαστε...
«Ο, τι έχω κτίσει στη ζωή μου, σήμερα δεν το αναγνωρίζω, το 'χουν αλλάξει», έλεγε οργισμένος. «Είμαι 78 χρονών, το μυαλό μου δουλεύει ακόμη, θα μπορούσα να χτίζω. Εδώ και δέκα χρόνια δεν έχω τίποτα. Ξαφνικά, παπ! κόπηκαν όλα με το μαχαίρι. Βέβαια, είχα αρχίσει να γίνομαι κι εγώ λιγάκι δύστροπος. Μόλις τελείωνα κάθε τι που έχτιζα και έφευγα, το αλλάζανε. Μ' αφήναν να το κάνω, διότι είχα και τον τρόπο να επιμένω, αλλά μετά το αλλάζανε. Τα "Ξενία" που έχω χτίσει, αγνώριστα. Τα 'χουν αλλάξει. Στα χρώματα, στα έπιπλα, σε όλα. Ή τα σπίτια. Αγνώριστα. Κι αρχίζω κι εγώ να λέω τότε "προς τι: "...».
Ο Α.Κ στη συνέντευξη εκείνη διηγείται και μια ιστορία για το «μικρό σπιτάκι στην Ανάβυσσο», που «έχει στην καρδιά του», αφού για χάρη του υπέστη μια περιπέτεια. Το έχτισε για τον Τάκη Παπαπαναγιώτου. Οταν τελείωσε το χτίσιμο, ο ιδιοκτήτης έκανε ένα γλέντι να το δείξει στους φίλους του.
«Κυριακή απόγευμα, καλοκαίρι, χαρά Θεού», θυμάται ο Αρης Κωνσταντινίδης. Οι φίλοι έγιναν έξαλλοι, όλοι. «Ρε Τάκη, εσύ μας έλεγες ότι χτίζεις μια βίλα στη θάλασσα. Ποια βίλα; Αυτό είναι ερείπιο. Γίνεται ένα με το τοπίο.» Μεγαλύτερος έπαινος δεν θα μπορούσε να υπάρξει για μενα. Εκείνος συγκλονίστηκε όμως. Κι όταν φύγανε οι φίλοι του, μου είπε: «Βρε Αρη, δεν το βάφουμε άσπρο να φαίνεται σαν βίλα; ». Του 'πα: «Αστα αυτά, Τάκη. Δεν θα το βάψουμε άσπρο». Μετά δυο χρόνια το πουλάει...
«Αξίζει να σκοτώνεσαι για κάτι που μόλις σηκωθείς και φύγεις οι άλλοι θα σου το αλλάξουν με το πρόσχημα "δικό μου είναι, το κάνω ό,τι θέλω". Βέβαια είναι δικό σου, δε λέω, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις ό,τι θέλεις».
Στην ίδια συνέντευξη ο Α.Κ συμπυκνώνει με τον υπέροχο λόγο του την ουσία της ομορφιάς:
«Εγώ νομίζω ότι τα καλά πράγματα, τα όμορφα πράγματα βγαίνουν πάντα μέσα από μια ανάγκη. Η αισθητική για μένα δεν υπάρχει. Μάλιστα, αν θέλετε να πω και μια κακία, είναι γερμανική εφεύρεση η αισθητική. Baumgarten o ιδρυτής της, τέλος πάντων... αλλά είναι γερμανική εφεύρεση για τον εξής λόγο: οι Γερμανοί έχουν μια τάση να είναι ωραία ντυμένοι, να είναι ωραίοι. Οι Εγγλέζοι, που τους ενδιαφέρει να ντύνονται πρακτικά, ντύνονται όμορφα».
Και για να μη σας αφήσω χωρίς την ετέρα σημαντική είδηση της ημέρας από το διεθνή χώρο σημειώνω το γνωστό: Τον θυμάστε τον Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν και τα Γκουλάκ; Τον τίμησε ο πρόεδρος Πούτιν χθες, μάλιστα, "για τα εξαιρετικά επιτεύγματά του στον ανθρωπιστικό τομέα" με το ανώτατο Βραβείο του Κράτους .
Ο βραβευμένος με Νόμπελ-1970- συγγραφέας του "Αρχιπελάγους Γκούλαγκ", του έργου που έγινε αιτία να στερηθεί το 1974 τη σοβιετική υπηκοότητα και να εξαναγκαστεί σε αυτοεξορία, αλλά και συγγραφέας του "Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς", ανεγνωρίσθη καθυστερημένα από έναν πρώην KGB... Αυτό κι αν είναι θέμα "αισθητικής", είτε αποδεχόμαστε τον όρο είτε όχι...
Μην απορείτε με τα ακατανόητα... Στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας στην Ελλάδα, ο Μποδοσάκης ήταν βασικός προμηθευτής πολεμικού υλικού προς τους Ισπανούς Δημοκράτες, που μάχονταν κατά του Φράγκο, Γερμανών και Ιταλών... Οι τελευταίοι δοκίμασαν στον Ισπανικό Εμφύλιο τα οπλικά συστήματα που χρησιμοποίησαν στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Μποδοσάκης διευκολύνθηκε τα μάλα από την κυβέρνηση Μεταξά τότε, η οποία ήτο ταγμένη με Γερμανούς και Φράγκο, διότι οι εξαγωγές εισέφεραν σημαντική ενίσχυση στο πτωχό ελληνικό κρατίδιο της εποχής... Αυτό είναι καπιταλισμός φίλτατοι! Να μη βρίσκεις λογικό ειρμό σε πολιτικές, στρατηγικές, τακτικές και όλα τα συμπαρομαρτούντα... Πόσο μάλλον ιδέες...
Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος
Ημέρα περιβάλλοντος η Τρίτη 5 Ιουνίου, "Χρόνια του πολλά..." και βοήθειά μας...
Άκουγα το Σάββατο το πρωϊ στην ΕΤ1, σε πρωϊνό magazino, τη δημοσιογράφο να λέει για τα εργοστάσια στα Οινόφυτα..." δεν υπόκεινται σε...βιολογικό καθαρισμό..." Ενθουσιάστηκα για την άψογον σύνταξή της και τα ελληνικά της. Θα μου πείτε, τι σχέση έχει το περιστατικόν με την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, στην οποία αναφέρομαι εισαγωγικά. Εχει και παραέχει! Διότι αν δεν ξέρεις "πώς να το πεις...", δεν ξέρεις και "πώς να το κάνεις..."! Παράδειγμα η περιβαλλοντική πολιτική των ΟΤΑ.
Λένε λοιπόν οι διάφοροι Δήμαρχοι. Το περιβάλλον που πληγώνουμε και "κλάψ-κλάψ" και "λυγμ-λύγμ...". Κι έχουμε προγράμματα για την καθαριότητα και την προστασία του... Και τόσα κονδύλια φέτος για απορρύπανση, άλλα τόσα του χρόνου για επέκταση του βιολογικού κι από το Δ ΚΠΣ υπερπενταπλάσια για εργοστάσιο ενεργειακής αξιοποίησης απορριμμάτων! (Ήγουν καύσης, σαν εκείνο που έστησαν στα Λιόσια και δεν λειτούργησε ποτέ, διότι το θεμελίωσαν επάνω στο όρος των Σκουπιδιών, όπου οι κραδασμοί της επεξεργασίας θα το βούλιαζαν πριν προλάβει να ...ανάψει. )
Ολα στην εντέλεια κομμένα και ραμμένα από τους Άρχοντες και τα κηρύγματά τους... Στο μεταξύ οι παραλίες τίγκα στο κωλοβακτηρίδιο, οι ακτές στο πλαστικό, στο χαρτόκουτο και πάει λέγοντας. Οι άρχοντες όμως έχουν και γι' αυτό λύση μαζί με ...συνοδοιπόρους. Τα σχολεία υλοποιούν προγράμματα καθαρισμού των ακτών. Στέλνουν λοιπόν τα νήπια με γάντια και πλαστικές σακκούλες να καθαρίσουν τους διαρκώς πολλαπλασιαζόμενους κόπρους στις παραλίες κάθε χρόνο τέτοια μέρα...
Αν δε τολμήσει κανείς να αρπάξει το μπαϊράκι-τη Γαλάζια Σημαία- από την ακτή του ιδίου Δημάρχου, εγείρεται Επανάστασις σύσσωμου του Δημοτικού Συμβουλίου μετά των Εμπορικών Συλλόγων και Πολιτιστικών και Μικρομεσαίων Επιτηδευματιών και Εστιατόρων και Επιχειρηματιών Ειδών Ενδυσης, Υπόδησης, του ισναφίου Κομμωτών Αρτοποιών, Ζαχαροπλαστών, Καφεπωλών, Τσαγκάρηδων, Σαγματοποιών για να μη πω και των Διοικήσεων πασών των τοπικών νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, του "τόπου". Mare nostrum σου λένε με τα ημέτερα κωλοβακτηρίδια τα οποία "δικά μας είναι, ότι θέλουμε τα κάνουμε... Κολυμπάμε εντός τους, και απολαμβάνουμε το ...συμβάν!"
Η υπόθεση πολύ μεγάλη σχέση έχει με την κατηγορία εκείνων εκ των Ελλήνων Πολιτών που τον Απρίλη του 1986, μετά το Τσερνομπίλ, όταν σε όλη την Ελλάδα η βροχή ξέπλενε το ραδιενεργό νέφος πάνω στα περιβόλια μας, κατανάλωναν όλα τα οπωρολαχανικά για να πείσουν με το παράδειγμά τους ότι "no problem". Είμαι "κακιά" θα μου πείτε, αλλά -φευ-αλήθεια λέω! Και δυο φορές "φευ" που το ατυχές εκείνο συμβάν μου υπενθυμίζουν τα παρόντα δρώμενα περί το περιβάλλον, τα σχετιζόμενα ιδιαιτέρως με τα "τοπικά" ιδεολογήματα ιδιατέρως στην ελληνική περιφέρεια. Ετσι και μιλήσεις για ρύπους στην ακτή της Αμαλιάδας, σε έχουν στήσει στην πυρά, ως υπονομευτή της τοπικής ανάπτυξης. Παρόμοιους αγανακτισμένους είδα προχθές στην τηλεόραση, τους Δημάρχους Π. Φαλλήρου και Βουλιαγμένης, διότι το ΠΑΚΟΕ με έρευνα του βρήκε ρύπους στις θάλασσές τους, που τις καθιστούν ακατάλληλες για κολύμπι! Το ωραίον είναι ότι οι εν λόγω θάλασσες έχουν και Γαλάζια Σημαία... Τι στο καλό γίνεται λοιπόν; Ποιος κάνει τον έλεγχο των ακτών εκεί και υπό το κράτος ποιου είδους πιέσεων;
Το θέμα έχει πολλαπλές προεκτάσεις και "διαπλοκές" οι οποίες γελοιοποιούν θεσμούς και θεσμικούς και αναδεικνύουν το μέγα ελληνικόν ζήτημα. "Εσύ ρε θα μου πείς-ΠΑΚΟΕ- αν είναι η θάλασσά μου καθαρή; Και που την ξέρεις εσύ τη δικιά μου θάλασσα;"
Κάτι ανάλογον συνέβη πριν μερικά χρόνια και στην Αμαλιάδα. Μια τεράστια κηλίδα με ιριδίζοντα χρώματα, που εγκαταστάθηκε σε πολυσύχναστη ακτή και φημισμένη, την Κουρούτα, δημιούργησε εύλογη αγωνία σε παραθεριστές. Οταν το θέμα βγήκε εκτός των συνόρων της επαρχιακής ...επικρατείας, όποιος τολμούσε να το κουβεντιάσει φωναχτά, ανακηρύττονταν εχθρός της πόλης. Και όχι μόνο. Στην περιοχή κυκλοφόρησε από "επιχειρηματιούς κύκλους" ότι πέρασε καϊκι το οποίο εστάλη από τη διπλανή-ανταγωνίστρια- πόλη κι έριξε βρωμιές για να μάς κάνει ζημιά... Έπρεπε λοιπόν να "απαντηθεί" η επίθεση... Λίγες μέρες μετά κι ενώ η κηλίδα στην Κουρούτα εξακολουθούσε να πλανάται νωχελικά πάνω στην όμορφη θάλασσα, βρέθηκε ψόφιος γάιδαρος σε πολυσύχναστη ακτή της υπό ανταγωνίστριας πόλης! Ετσι όπως σας τα λέω είναι!
Σε αυτό το "ενδιαφέρον" πεδίο καλούνται άπαντες, θεσμικοί-πολιτεία και λαός να γιορτάσουν την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος.
Έχοντας προγραμματίσει και "Έργα περιβάλλοντος" τα οποία προφανώς θα απαρριθμήσουν στους χαιρετισμούς που θα δημοσιεύσουν για την επέτειο. Τι θα λένε; Τόσοι κάδοι απορριμάτων επιπλέον φέτος. Γαλάζια Σημαία στην παραλία μας. Άρτια λειτουργία του Βιολογικού Καθαρισμού(;) Και το εργοστάσιο Καύσης Σκουπιδιών ως πρόταση για ένταξη στο Δ ΚΠΣ.
Ετσι είναι όπως τα γράφω! Δεκάδες ανεξέλεγκτες χωματερές στο Νομό, που καπνίζουν κάδμιο! Χιλιάδες τόννοι πλαστικό θερμοκηπίων που καίγεται στα χωράφια, ποτίζοντάς τα με διοξίνες, ή θάβεται κάτω από τη φύτευση... Σε λιγα χρόνια ούτε το νερό της βροχής δεν θα μπορεί να διαπεράσει το στρώμα πλαστικού, θα φυτεύουμε πάνω σε διοξίνες... Ιδιαίτερα σοβαρό είναι και το πρόβλημα των πλαστικών μπουκαλιών νερού στην Ηλεία, αφού όλες οι καμπίσιες πόλεις δεν πίνουν νερό από δίκτυα ύδρευσης, διότι οι γεωτρήσεις έχουν κτυπήσει κόκκινο λόγω νιτρικών αλάτων, προϊόν φυτοφαρμάκων! Τα μπουκάλια αυτά όζουν στις χωματερές που κυκλώνουν τις πόλεις. Ο Πύργος, δεν ξέρει κανείς -ούτε ο ίδιος-που ρίχνει τα σκουπίδια του. Τα Λεχαινά έχουν τη χωματερή τους μέσα στην Β Ζώνη του υγροβιότοπου Κοτυχίου και η Πηνεία στις όχθες της Λίμνης του Φράγματος... Εκεί λοιπόν, στη μεγαλύτερη χαβούζα του Νομού, η Περιφέρεια σχεδιάζει Διυλιστήριο νερού, για να πιούμε από τη λίμνη καθώς όλες οι γεωτρήσεις είναι πλέον φαρμάκι!
Στην Ηλεία επίσης, από το 1988 με τον πρώτο μεγάλο σεισμό στο Βαρθολομιό, μέχρι και 1993 τον αντίστοιχο του Πύργου, ισοπεδώθηκαν ολόκληροι οικισμοί και ανανεώθηκε το 40% των οικοδομών. Κανείς δεν ξέρει που πήγαν όλα τα μπάζα των σεισμόπληκτων σπιτιών. Αυτά έχουν διασπαρεί παντού στα δάση και τα ρυάκια, μέχρι και σε παραλίες, καθώς η Αυτοδιοίκηση δεν σκέφτηκε ούτε ενδιαφέρθηκε να ορίσει ένα χώρο για να μαζεύει τα ερείπια, που σήμερα απειλούν με μεγίστη περιβαλλοντική καταστροφή τον τόπο.
Τι θα μας πούν οι άρχοντες αν βγούν, λοιπόν, ενταύθα; Θα μας πουν με "δικά τους λόγια" τα ακατανόητα και ά-νόητα, που παραπέμπουν στην ανικανότητα να σκεφθούν και να δατυπώσουν πολιτική για το περιβάλλον. Τα γράφω από θυμό, καθώς και οι τοπικές εφημερίδες απαξιώνουν γενικά τέτοια θέματα.
Οι καλοί μας συνάδελφοι ασχολούνται περισσότερο με τους μετέχοντες σε σχολικές γιορτές και δημοτικές παράτες, παρά για ζητήματα ουσίας.
Η πολιτική για το περιβάλλον είναι μια τεράστια υπόθεσις που αναδομεί και επαναπροσδιορίζει έννοιες σχετικά με την άσκηση εξουσίας, και φυσικά χαρακτηρίζει τις κοινωνίες είτε ευασθητοποιούνται είτε "αγρόν αγοράζουν" περί παρομοίων θεμάτων.
Ένα παράδειγμα όσων παραπάνω απαξιώνω αποτελεί η τελευταία είδηση που διάβασα στον Τύπο.
Για την προώθηση της υπόθεσης της Αιολικής Ενέργειας η Ε.Ε καθιερώνει την 15η Ιουνίου ως Ευρωπαϊκή Ημέρα του Ανέμου. Σε όλη την Ευρώπη λοιπόν ενώσεις αιολικής ενέργειας, κατασκευαστές, μελετητές, παραγωγοί, κλπ. θα γιορτάσουν τον Άνεμο με εκδηλώσεις σαν αυτές των πανηγυριών και της παράδοσης. Έτσι ασκείται περιβαλλοντική πολιτική. Χωρίς τους τεράστους τζίρους και χωρίς χορηγούς που "υποστηρίζουν" εναλλακτικά...πράγματα, τίποτε δεν μπορεί να γίνει ακόμα και για το περιβάλλον! Διότι με βάση το "συρμό" της σήμερον εναλλακτικό είναι κάτι που έχει κόστος, συνήθως μεγαλύτερο από το ρυπογόνο και σπάταλο... "Θέλεις καθαρό περιβάλλον; Να πλερώσεις!", σου λένε με όλους τους τρόπους οι προφέσορες της παραγωγής περιβαλλοντικής ιδεολογίας στον πλανήτη! Και κανείς, πλην ελαχίστων, δεν ομιλεί για μείωση κατανάλωσης, για άρνηση αγοράς προϊόντων με συσκεασία, για άρνηση κατανάλωσης αγροτικών πρϊόντων εκτός εποχής...
Αυτά τα τελευταία είναι-λεει- επικίνδυνα για την τοπική έως και παγκόσμια Οικονομία!
Ας είναι. Στις εξειδικευμένες μου προτάσεις για το τι ακριβώς σημαίνει μέιωση της κατανάλωσης θα επανέλθω με δοκίμια περί των μυστικών και ...μαρμελάδων της νόνας μου... Εγώ πάντως δεν γιορτάζω-δεν γιορτάζω...αύριο. Έχω θέα από το σπίτι μου της χωματερής, που επί 30 χρόνια καπνίζει κάδμιον προς την πόλη. Εχω λόγους λοιπόν να θυμώνω και να υβρίζω τους άρχοντες της τελευταίας 30ετίας που μόνο λάθος λόγια έλεγαν και λέγουν...
Παρόλα αυτά, και για να μη θεωρηθεί ότι η σημερινή μου γκρίνια σηματοδοτεί το αρνητικόν του χαρακτήρος μου σας έχω και το παρήγορο σχετικό focus... Δεν την ξέρω, μαθαίνω ότι τη λένε Μαρία Βασιλάκου και είναι η Ελληνίδα που ηγείται με επιτυχία των Πρασίνων της Αυστρίας στη Βιέννη, όπου κέρδισε την υποστήριξη του 15% του εκλογικού σώματος ως υποψήφια Δήμαρχος. Οι θέσεις της απλές: Εξοικονόμηση ενέργειας και παραγωγή από ανανεώσιμες πηγές, βιώσιμη πολεοδομία και καταπολέμηση της φτώχειας...
Αλήθεια, υπάρχει Δήμαρχος στην Ελλάδα που να έχει τολμήσει να ομιλήσει περί των ανωτέρω; Εγώ, εδώ στην άγρια Δύση που ζώ, στο νομό των 22 Δήμων, δεν έχω υπόψη μου κανέναν...
Εσείς;
Άκουγα το Σάββατο το πρωϊ στην ΕΤ1, σε πρωϊνό magazino, τη δημοσιογράφο να λέει για τα εργοστάσια στα Οινόφυτα..." δεν υπόκεινται σε...βιολογικό καθαρισμό..." Ενθουσιάστηκα για την άψογον σύνταξή της και τα ελληνικά της. Θα μου πείτε, τι σχέση έχει το περιστατικόν με την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, στην οποία αναφέρομαι εισαγωγικά. Εχει και παραέχει! Διότι αν δεν ξέρεις "πώς να το πεις...", δεν ξέρεις και "πώς να το κάνεις..."! Παράδειγμα η περιβαλλοντική πολιτική των ΟΤΑ.
Λένε λοιπόν οι διάφοροι Δήμαρχοι. Το περιβάλλον που πληγώνουμε και "κλάψ-κλάψ" και "λυγμ-λύγμ...". Κι έχουμε προγράμματα για την καθαριότητα και την προστασία του... Και τόσα κονδύλια φέτος για απορρύπανση, άλλα τόσα του χρόνου για επέκταση του βιολογικού κι από το Δ ΚΠΣ υπερπενταπλάσια για εργοστάσιο ενεργειακής αξιοποίησης απορριμμάτων! (Ήγουν καύσης, σαν εκείνο που έστησαν στα Λιόσια και δεν λειτούργησε ποτέ, διότι το θεμελίωσαν επάνω στο όρος των Σκουπιδιών, όπου οι κραδασμοί της επεξεργασίας θα το βούλιαζαν πριν προλάβει να ...ανάψει. )
Ολα στην εντέλεια κομμένα και ραμμένα από τους Άρχοντες και τα κηρύγματά τους... Στο μεταξύ οι παραλίες τίγκα στο κωλοβακτηρίδιο, οι ακτές στο πλαστικό, στο χαρτόκουτο και πάει λέγοντας. Οι άρχοντες όμως έχουν και γι' αυτό λύση μαζί με ...συνοδοιπόρους. Τα σχολεία υλοποιούν προγράμματα καθαρισμού των ακτών. Στέλνουν λοιπόν τα νήπια με γάντια και πλαστικές σακκούλες να καθαρίσουν τους διαρκώς πολλαπλασιαζόμενους κόπρους στις παραλίες κάθε χρόνο τέτοια μέρα...
Αν δε τολμήσει κανείς να αρπάξει το μπαϊράκι-τη Γαλάζια Σημαία- από την ακτή του ιδίου Δημάρχου, εγείρεται Επανάστασις σύσσωμου του Δημοτικού Συμβουλίου μετά των Εμπορικών Συλλόγων και Πολιτιστικών και Μικρομεσαίων Επιτηδευματιών και Εστιατόρων και Επιχειρηματιών Ειδών Ενδυσης, Υπόδησης, του ισναφίου Κομμωτών Αρτοποιών, Ζαχαροπλαστών, Καφεπωλών, Τσαγκάρηδων, Σαγματοποιών για να μη πω και των Διοικήσεων πασών των τοπικών νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, του "τόπου". Mare nostrum σου λένε με τα ημέτερα κωλοβακτηρίδια τα οποία "δικά μας είναι, ότι θέλουμε τα κάνουμε... Κολυμπάμε εντός τους, και απολαμβάνουμε το ...συμβάν!"
Η υπόθεση πολύ μεγάλη σχέση έχει με την κατηγορία εκείνων εκ των Ελλήνων Πολιτών που τον Απρίλη του 1986, μετά το Τσερνομπίλ, όταν σε όλη την Ελλάδα η βροχή ξέπλενε το ραδιενεργό νέφος πάνω στα περιβόλια μας, κατανάλωναν όλα τα οπωρολαχανικά για να πείσουν με το παράδειγμά τους ότι "no problem". Είμαι "κακιά" θα μου πείτε, αλλά -φευ-αλήθεια λέω! Και δυο φορές "φευ" που το ατυχές εκείνο συμβάν μου υπενθυμίζουν τα παρόντα δρώμενα περί το περιβάλλον, τα σχετιζόμενα ιδιαιτέρως με τα "τοπικά" ιδεολογήματα ιδιατέρως στην ελληνική περιφέρεια. Ετσι και μιλήσεις για ρύπους στην ακτή της Αμαλιάδας, σε έχουν στήσει στην πυρά, ως υπονομευτή της τοπικής ανάπτυξης. Παρόμοιους αγανακτισμένους είδα προχθές στην τηλεόραση, τους Δημάρχους Π. Φαλλήρου και Βουλιαγμένης, διότι το ΠΑΚΟΕ με έρευνα του βρήκε ρύπους στις θάλασσές τους, που τις καθιστούν ακατάλληλες για κολύμπι! Το ωραίον είναι ότι οι εν λόγω θάλασσες έχουν και Γαλάζια Σημαία... Τι στο καλό γίνεται λοιπόν; Ποιος κάνει τον έλεγχο των ακτών εκεί και υπό το κράτος ποιου είδους πιέσεων;
Το θέμα έχει πολλαπλές προεκτάσεις και "διαπλοκές" οι οποίες γελοιοποιούν θεσμούς και θεσμικούς και αναδεικνύουν το μέγα ελληνικόν ζήτημα. "Εσύ ρε θα μου πείς-ΠΑΚΟΕ- αν είναι η θάλασσά μου καθαρή; Και που την ξέρεις εσύ τη δικιά μου θάλασσα;"
Κάτι ανάλογον συνέβη πριν μερικά χρόνια και στην Αμαλιάδα. Μια τεράστια κηλίδα με ιριδίζοντα χρώματα, που εγκαταστάθηκε σε πολυσύχναστη ακτή και φημισμένη, την Κουρούτα, δημιούργησε εύλογη αγωνία σε παραθεριστές. Οταν το θέμα βγήκε εκτός των συνόρων της επαρχιακής ...επικρατείας, όποιος τολμούσε να το κουβεντιάσει φωναχτά, ανακηρύττονταν εχθρός της πόλης. Και όχι μόνο. Στην περιοχή κυκλοφόρησε από "επιχειρηματιούς κύκλους" ότι πέρασε καϊκι το οποίο εστάλη από τη διπλανή-ανταγωνίστρια- πόλη κι έριξε βρωμιές για να μάς κάνει ζημιά... Έπρεπε λοιπόν να "απαντηθεί" η επίθεση... Λίγες μέρες μετά κι ενώ η κηλίδα στην Κουρούτα εξακολουθούσε να πλανάται νωχελικά πάνω στην όμορφη θάλασσα, βρέθηκε ψόφιος γάιδαρος σε πολυσύχναστη ακτή της υπό ανταγωνίστριας πόλης! Ετσι όπως σας τα λέω είναι!
Σε αυτό το "ενδιαφέρον" πεδίο καλούνται άπαντες, θεσμικοί-πολιτεία και λαός να γιορτάσουν την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος.
Έχοντας προγραμματίσει και "Έργα περιβάλλοντος" τα οποία προφανώς θα απαρριθμήσουν στους χαιρετισμούς που θα δημοσιεύσουν για την επέτειο. Τι θα λένε; Τόσοι κάδοι απορριμάτων επιπλέον φέτος. Γαλάζια Σημαία στην παραλία μας. Άρτια λειτουργία του Βιολογικού Καθαρισμού(;) Και το εργοστάσιο Καύσης Σκουπιδιών ως πρόταση για ένταξη στο Δ ΚΠΣ.
Ετσι είναι όπως τα γράφω! Δεκάδες ανεξέλεγκτες χωματερές στο Νομό, που καπνίζουν κάδμιο! Χιλιάδες τόννοι πλαστικό θερμοκηπίων που καίγεται στα χωράφια, ποτίζοντάς τα με διοξίνες, ή θάβεται κάτω από τη φύτευση... Σε λιγα χρόνια ούτε το νερό της βροχής δεν θα μπορεί να διαπεράσει το στρώμα πλαστικού, θα φυτεύουμε πάνω σε διοξίνες... Ιδιαίτερα σοβαρό είναι και το πρόβλημα των πλαστικών μπουκαλιών νερού στην Ηλεία, αφού όλες οι καμπίσιες πόλεις δεν πίνουν νερό από δίκτυα ύδρευσης, διότι οι γεωτρήσεις έχουν κτυπήσει κόκκινο λόγω νιτρικών αλάτων, προϊόν φυτοφαρμάκων! Τα μπουκάλια αυτά όζουν στις χωματερές που κυκλώνουν τις πόλεις. Ο Πύργος, δεν ξέρει κανείς -ούτε ο ίδιος-που ρίχνει τα σκουπίδια του. Τα Λεχαινά έχουν τη χωματερή τους μέσα στην Β Ζώνη του υγροβιότοπου Κοτυχίου και η Πηνεία στις όχθες της Λίμνης του Φράγματος... Εκεί λοιπόν, στη μεγαλύτερη χαβούζα του Νομού, η Περιφέρεια σχεδιάζει Διυλιστήριο νερού, για να πιούμε από τη λίμνη καθώς όλες οι γεωτρήσεις είναι πλέον φαρμάκι!
Στην Ηλεία επίσης, από το 1988 με τον πρώτο μεγάλο σεισμό στο Βαρθολομιό, μέχρι και 1993 τον αντίστοιχο του Πύργου, ισοπεδώθηκαν ολόκληροι οικισμοί και ανανεώθηκε το 40% των οικοδομών. Κανείς δεν ξέρει που πήγαν όλα τα μπάζα των σεισμόπληκτων σπιτιών. Αυτά έχουν διασπαρεί παντού στα δάση και τα ρυάκια, μέχρι και σε παραλίες, καθώς η Αυτοδιοίκηση δεν σκέφτηκε ούτε ενδιαφέρθηκε να ορίσει ένα χώρο για να μαζεύει τα ερείπια, που σήμερα απειλούν με μεγίστη περιβαλλοντική καταστροφή τον τόπο.
Τι θα μας πούν οι άρχοντες αν βγούν, λοιπόν, ενταύθα; Θα μας πουν με "δικά τους λόγια" τα ακατανόητα και ά-νόητα, που παραπέμπουν στην ανικανότητα να σκεφθούν και να δατυπώσουν πολιτική για το περιβάλλον. Τα γράφω από θυμό, καθώς και οι τοπικές εφημερίδες απαξιώνουν γενικά τέτοια θέματα.
Οι καλοί μας συνάδελφοι ασχολούνται περισσότερο με τους μετέχοντες σε σχολικές γιορτές και δημοτικές παράτες, παρά για ζητήματα ουσίας.
Η πολιτική για το περιβάλλον είναι μια τεράστια υπόθεσις που αναδομεί και επαναπροσδιορίζει έννοιες σχετικά με την άσκηση εξουσίας, και φυσικά χαρακτηρίζει τις κοινωνίες είτε ευασθητοποιούνται είτε "αγρόν αγοράζουν" περί παρομοίων θεμάτων.
Ένα παράδειγμα όσων παραπάνω απαξιώνω αποτελεί η τελευταία είδηση που διάβασα στον Τύπο.
Για την προώθηση της υπόθεσης της Αιολικής Ενέργειας η Ε.Ε καθιερώνει την 15η Ιουνίου ως Ευρωπαϊκή Ημέρα του Ανέμου. Σε όλη την Ευρώπη λοιπόν ενώσεις αιολικής ενέργειας, κατασκευαστές, μελετητές, παραγωγοί, κλπ. θα γιορτάσουν τον Άνεμο με εκδηλώσεις σαν αυτές των πανηγυριών και της παράδοσης. Έτσι ασκείται περιβαλλοντική πολιτική. Χωρίς τους τεράστους τζίρους και χωρίς χορηγούς που "υποστηρίζουν" εναλλακτικά...πράγματα, τίποτε δεν μπορεί να γίνει ακόμα και για το περιβάλλον! Διότι με βάση το "συρμό" της σήμερον εναλλακτικό είναι κάτι που έχει κόστος, συνήθως μεγαλύτερο από το ρυπογόνο και σπάταλο... "Θέλεις καθαρό περιβάλλον; Να πλερώσεις!", σου λένε με όλους τους τρόπους οι προφέσορες της παραγωγής περιβαλλοντικής ιδεολογίας στον πλανήτη! Και κανείς, πλην ελαχίστων, δεν ομιλεί για μείωση κατανάλωσης, για άρνηση αγοράς προϊόντων με συσκεασία, για άρνηση κατανάλωσης αγροτικών πρϊόντων εκτός εποχής...
Αυτά τα τελευταία είναι-λεει- επικίνδυνα για την τοπική έως και παγκόσμια Οικονομία!
Ας είναι. Στις εξειδικευμένες μου προτάσεις για το τι ακριβώς σημαίνει μέιωση της κατανάλωσης θα επανέλθω με δοκίμια περί των μυστικών και ...μαρμελάδων της νόνας μου... Εγώ πάντως δεν γιορτάζω-δεν γιορτάζω...αύριο. Έχω θέα από το σπίτι μου της χωματερής, που επί 30 χρόνια καπνίζει κάδμιον προς την πόλη. Εχω λόγους λοιπόν να θυμώνω και να υβρίζω τους άρχοντες της τελευταίας 30ετίας που μόνο λάθος λόγια έλεγαν και λέγουν...
Παρόλα αυτά, και για να μη θεωρηθεί ότι η σημερινή μου γκρίνια σηματοδοτεί το αρνητικόν του χαρακτήρος μου σας έχω και το παρήγορο σχετικό focus... Δεν την ξέρω, μαθαίνω ότι τη λένε Μαρία Βασιλάκου και είναι η Ελληνίδα που ηγείται με επιτυχία των Πρασίνων της Αυστρίας στη Βιέννη, όπου κέρδισε την υποστήριξη του 15% του εκλογικού σώματος ως υποψήφια Δήμαρχος. Οι θέσεις της απλές: Εξοικονόμηση ενέργειας και παραγωγή από ανανεώσιμες πηγές, βιώσιμη πολεοδομία και καταπολέμηση της φτώχειας...
Αλήθεια, υπάρχει Δήμαρχος στην Ελλάδα που να έχει τολμήσει να ομιλήσει περί των ανωτέρω; Εγώ, εδώ στην άγρια Δύση που ζώ, στο νομό των 22 Δήμων, δεν έχω υπόψη μου κανέναν...
Εσείς;
"Μες του Αιγαίου, μπρόβαλ' άστρι μου.."
Χαμός με τις παρουσιάσεις βιβλίων στην Ηλεία... Βιβλία πολιτικών και πολιτευομένων ίνα εμπεδωθεί η αίσθησις ότι οι 300 και οι σχετικοί με το κοινοβούλιον είναι και νόες και ...συγγραφείς! Υπενθυμίζω τους υποψήφιους με τη λίστα ΠΑΣΟΚ ενταύθα, που παρουσίασαν βιβλία προεκλογικά, για το 2004: Γιάννης Κουτσούκος, Νίκος Τσούλιας, Παναγιώτης Παναγιώτου... Τώρα και πάλι προεκλογικά αρχίζει νέος κύκλος. Στις 25 Μάη στο Δημαρχείο Πύργου παρουσίασε το τελευταίο του βιβλίο ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης. Μόνος του, χωρίς συνοδό...πάνελ. Τίτλος του «Η Δημοκρατία σε κρίση;» και της ομιλίας του αντίστοιχα: «Για μια δημιουργική Ελλάδα». Περιτό να σας πω ότι γέμισε το δημαρχείο και δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο... "Πύργιος" κατά το ήμισυ στην καταγωγή ο πρώην πρωθυπουργός, έχει δεσμούς με την "πράσινη" περιοχή. Και μια λεπτομέρεια. Η ιδέα για πρόσκληση Σημίτη στην Ηλεία, έπεσε από τον επικεφαλής της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Πύργου, ο οποίος τυγχάνει και στέλεχος της Ν.Δ. Της εν λόγω βιβλιοθήκης ο παππούς του κ. Σημίτη ήτο μέγας δωρητής και θεμελιωτής... Τελικά, πρόλαβε ο Δήμος Πύργου και πραγματοποίησε την εκδήλωσιν... Ο Δήμαρχός του, Μάκης Παρασκευόπουλος, Ρηγάς της Δικτατορίας, με φυλακές και καταδίκες για την αντικαθεστωτική δράση του, υποψήφιος με το Συνασπισμό στις εθνικές εκλογές, μεταπήδησε στο ΠΑΣΟΚ, εξελέγη δε και Δήμαρχος σπάζοντας την παράδοση της τελευταίας 16ετίας στην "μπλε" πόλη. Η συνέχεια των παρουσιάσεων, όμως, είναι πιο ενδιαφέρουσα.
Στις 11 Ιούνη στο Δημαρχείο Πύργου ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος παρουσιάζει το βιβλίο του «Ο άλλος δρόμος για την Ελλάδα και την Ηλεία». Ομιλητές: Αλέξης Μητρόπουλος, ο εργατολόγος, Άννα Διαμαντοπούλου, η πρώην Επίτροπος της Ε.Ε, Νίκος Κωνσταντόπουλος, πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ, ο Παναγιώτης Παναγιώτου, πρώην πρόεδρος της ΕΡΤ, και υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές 2004, που πήρε 16.000 ψήφους, αλλά δεν εξελέγη και εγκατέλειψε...την κούρσα. Ο Παν-Παν, λοιπόν, που έχει να πραγματοποιήσει δημοσίαν εμφάνισιν στο Νομό καταγωγής του, από τον Μάρτη 2004, επανεμφανίζεται χάριν του Βασίλη... Είναι σαν να λεει στο λαό: "Ιδού ο ...άνθρωπος!"
Σχετικά με νέα βιβλία, έχω να σας ανακοινώσω ότι στις 9 του Ιούνη παρουσιάζουμε τον Περικλή Κοροβέση στην Αμαλιάδα... Ο κ. Κοροβέσης είναι φιλοξενούμενος της Νομαρχιακής Παράταξης "Ηλεία των Πολιτών", που στις εκλογές της Τ.Α το 2006 έλαβε 4.000 ψήφους... Θέμα, η επανέκδοση των Ανθρωποφυλάκων φέτος, 40 χρόνια μετά την κήρυξη της δικτατορίας. Για το βιβλίο θα μιλήσει ο Δημήτρης Παπαχρήστος...
Η είδηση βέβαια της ημέρας είναι τα πακέτα... από δεκάδες κιλά ινδικής κάνναβης που εκβράστηκαν στην παραλία της Ηλείας, στο Κουνουπελάκι Νέας Μανολάδας αλλά και στη Ζάκυνθο με την οποία χωρίζεται ο νομός από μια "σούδα" θάλασσα.
Το χασίς προφανώς πέταξε στη θάλασσα περαστικό πλεούμενο και τα υπόλοιπα ανέλαβαν τα θαλάσσια ρεύματα. Μέχρι την Πύλο κολύμπησαν τα πακέτα κι ακόμα ταξιδεύουν. Παρόμοια πακέτα έχουν "αράξει" στην παραλία της δυτ. Πελοποννήσου πολλές φορές στο παρελθόν... Βλέπετε εδώ το Ιόνιο αντιπροσωπεύει την "Αγρια...Άγρια (ελληνική) Δύση..." με όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Φυσάει ένας δυνατός Νοτιάς τις τελευταίες δυο μέρες, τον απολαμβάνω να λικνίζει τα πορτοπαράθυρα του σπιτιού μου, "τραγουδιστά" και επιθετικά. Μ' αρέσει αυτός ο ήχος, η μουσική τολμώ να πω, γιατί μου θυμίζει τις φωνές των μελτεμιών στην Ικαρία που εγείρονται κατακαλόκαιρο στο Αιγαίο, σε περίοδο διακοπών. Ο αέρας εκφράζει το μένος του άλλοτε με σιγμούς, άλλοτε με αλλαλαγμούς, κραυγάζοντας ή ψυθιρίζοντας. Μια περίεργη γλώσσα, χαρακτηριστική φωνή και φθόγγοι, που μεταμορφώνουν ακόμα και τη γεωγραφία... Να βρίσκεσαι στο βουνό μέσα σε δάφνες, κυπαρίσια και αμυγδαλιές, ανάμεσα στις αιωνόβιες βελανιδιές και τα πλανιάνια και να τρομάζεις από τα ατίθασα θροϊσματα της φυλλωσιάς... Ο αέρας είναι απελευθερωτικός. Μόνο που στις "τειχισμένες" πόλεις μας δεν τολμά να εισβάλλει, αφού αντιπαθεί κάθε είδους κλουβί... Κλωβοί οι μικρές νεοελληνικές πόλεις, που "αναπτύσσονται" με την αυταπάτη να μοιάσουν Αθήνες και Σαλονίκες...
Ευτυχώς που έχω άπλα σκέπτομαι, κάθε που φυσάει ή βρέχει καταρρακτωδώς και θυμάμαι πάλι τον ήχο της φύσης και της αντάρας της. Το σπίτι μοιάζει με σπηλιά και καταφυγή αυτές τις ώρες, αποκτά ρόλο και προορισμό, παύει να είναι απλά υπνωτήριο, ξενοδοχείον, εστιατόριο, οινομαγειρείον, σιδερωτήριο ή αίθουσα συναντήσεων...
Ψυχολογικά προετοιμάζομαι για τις διακοπές. Δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν θα πάω κάπου, ο καιρός δεν ευνοεί σχέδια, παρόλα αυτά την Ικαρία δεν την αλλάζω με τίποτε. Μου έλαχε να έχω δυο νοσταλγούς πατρίδες. Τη Θράκη για το χειμώνα και την Ικαριά για το καλοκαίρι. Η Ηλεία είναι παντός καιρού, εδώ άλλωστε έχω και τα σεντούκια μου με τα είδη ένδυσης και υπόδυσης ανά εποχήν. Στο σπίτι της Ικαριάς σώζονται όλα τα μαγιώ και τα πέδιλα, μαζί με τα καπέλα ήλιου. Στην αλεξανδρούπολη χειμωνιάτικες παντόφλες, μπουρνούζια μπάνιου και καλτσόν μάλλινα, από την εποχή ακόμα της μαμάς. Κάθε τόπος λαο ο προορισμός του... Είναι ωραίο να σχεδιάζεις επιστροφές έστω και για λίγο. Προγραμματίζεις το 15θήμερο και λογαριάζεις επισκέψεις. Την πρώτη μέρα πρωϊνό με τους αγαπημένους, την δεύτερη στο "Σκαβδάτο" για δείπνο και κουβεντολόϊ, την τρίτη στα "Κολλάρικα" για τρύγισμα της συκιάς, (Κολλάρου το γένος μου), κι απο κεί μετά σε ξαδέλφια δευτερότριτα και συμπεθερικά. Στη Θράκη η επιστροφή είναι γεμάτη από συναντήσεις με γειτόνισσες και συμμαθήτριες, κι ύστερα κάποιες μοναχικές βόλτες στα μέρη, τα απόκρυφα, της εφηβείας.
Ενα μικρό Μακόντο το Χρυσόστομο Ικαρίας, σαν το μυθικό χωριό του Μαρκές στα «100 χρόνια μοναξιάς». Μια Αρακατάκα η Αλεξανδρούπολη, πατρίδα του Νομπελίστα Γκάμπο στην οποία όπως διάβασα επέστρεψε πρόσφατα μετά από 20 χρόνια...
Οι πατρίδες αξίζουν για τη γεύση της επιστροφής, είμαι σίγουρη γι' αυτό, κι ας με λένε οπισθοδρομική, αντί "κοσμοπολίτισσα". Είτε είσαι Μαρκές, είτε Σκάβδη, το ίδιο πράγμα είναι να τοποθετείσαι στον καιρό μέσα από μια noir αίσθηση για τα περάσματα σκιών, ανθρώπων και χρόνου.
Δεν θέλω να γίνω λυπητερή με όσα γράφω, αλλά η αλήθεια δεν κρύβεται. Το "από που κρατά η σκούφια σου", αποτελεί μια σημαντική υπόθεση της παρούσης ανθρωπολογίας και πολιτισμού που μάς ακολουθεί μέχρι το τέλος. Εμένα, προσωπικά, όλα τα παραπάνω δεν με ακολουθούν απλά, με κυνηγάνε κιόλιας! Και μ' αρέσει το παιχνίδι, με ζωντανεύει και εξεγείρει...
Σαββατοκύριακο από αύριο, νά έχουμε καλή ξεκούραση! Να διαβάσουμε το κατιτίς μας, να χαλαρώσουμε... Πρωϊ-πρωϊ το Σάββατο θα πάω στη μεγάλη λαϊκή της Αμαλιάδας για τα περιβολικά μου. Ενα ταψί γεμιστά με μπόλικο βασιλικό και διόσμο στη γέμιση είναι το καλύτερο θυμοαναληπτικό για τις κυκλοθυμίες της εποχής...
Δοκιμάστε κάτι αντίστοιχο και θα με θυμηθείτε...
Αντε και καλό μήνα, καλό μας καλοκαίρι!
Στις 11 Ιούνη στο Δημαρχείο Πύργου ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος παρουσιάζει το βιβλίο του «Ο άλλος δρόμος για την Ελλάδα και την Ηλεία». Ομιλητές: Αλέξης Μητρόπουλος, ο εργατολόγος, Άννα Διαμαντοπούλου, η πρώην Επίτροπος της Ε.Ε, Νίκος Κωνσταντόπουλος, πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ, ο Παναγιώτης Παναγιώτου, πρώην πρόεδρος της ΕΡΤ, και υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές 2004, που πήρε 16.000 ψήφους, αλλά δεν εξελέγη και εγκατέλειψε...την κούρσα. Ο Παν-Παν, λοιπόν, που έχει να πραγματοποιήσει δημοσίαν εμφάνισιν στο Νομό καταγωγής του, από τον Μάρτη 2004, επανεμφανίζεται χάριν του Βασίλη... Είναι σαν να λεει στο λαό: "Ιδού ο ...άνθρωπος!"
Σχετικά με νέα βιβλία, έχω να σας ανακοινώσω ότι στις 9 του Ιούνη παρουσιάζουμε τον Περικλή Κοροβέση στην Αμαλιάδα... Ο κ. Κοροβέσης είναι φιλοξενούμενος της Νομαρχιακής Παράταξης "Ηλεία των Πολιτών", που στις εκλογές της Τ.Α το 2006 έλαβε 4.000 ψήφους... Θέμα, η επανέκδοση των Ανθρωποφυλάκων φέτος, 40 χρόνια μετά την κήρυξη της δικτατορίας. Για το βιβλίο θα μιλήσει ο Δημήτρης Παπαχρήστος...
Η είδηση βέβαια της ημέρας είναι τα πακέτα... από δεκάδες κιλά ινδικής κάνναβης που εκβράστηκαν στην παραλία της Ηλείας, στο Κουνουπελάκι Νέας Μανολάδας αλλά και στη Ζάκυνθο με την οποία χωρίζεται ο νομός από μια "σούδα" θάλασσα.
Το χασίς προφανώς πέταξε στη θάλασσα περαστικό πλεούμενο και τα υπόλοιπα ανέλαβαν τα θαλάσσια ρεύματα. Μέχρι την Πύλο κολύμπησαν τα πακέτα κι ακόμα ταξιδεύουν. Παρόμοια πακέτα έχουν "αράξει" στην παραλία της δυτ. Πελοποννήσου πολλές φορές στο παρελθόν... Βλέπετε εδώ το Ιόνιο αντιπροσωπεύει την "Αγρια...Άγρια (ελληνική) Δύση..." με όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Φυσάει ένας δυνατός Νοτιάς τις τελευταίες δυο μέρες, τον απολαμβάνω να λικνίζει τα πορτοπαράθυρα του σπιτιού μου, "τραγουδιστά" και επιθετικά. Μ' αρέσει αυτός ο ήχος, η μουσική τολμώ να πω, γιατί μου θυμίζει τις φωνές των μελτεμιών στην Ικαρία που εγείρονται κατακαλόκαιρο στο Αιγαίο, σε περίοδο διακοπών. Ο αέρας εκφράζει το μένος του άλλοτε με σιγμούς, άλλοτε με αλλαλαγμούς, κραυγάζοντας ή ψυθιρίζοντας. Μια περίεργη γλώσσα, χαρακτηριστική φωνή και φθόγγοι, που μεταμορφώνουν ακόμα και τη γεωγραφία... Να βρίσκεσαι στο βουνό μέσα σε δάφνες, κυπαρίσια και αμυγδαλιές, ανάμεσα στις αιωνόβιες βελανιδιές και τα πλανιάνια και να τρομάζεις από τα ατίθασα θροϊσματα της φυλλωσιάς... Ο αέρας είναι απελευθερωτικός. Μόνο που στις "τειχισμένες" πόλεις μας δεν τολμά να εισβάλλει, αφού αντιπαθεί κάθε είδους κλουβί... Κλωβοί οι μικρές νεοελληνικές πόλεις, που "αναπτύσσονται" με την αυταπάτη να μοιάσουν Αθήνες και Σαλονίκες...
Ευτυχώς που έχω άπλα σκέπτομαι, κάθε που φυσάει ή βρέχει καταρρακτωδώς και θυμάμαι πάλι τον ήχο της φύσης και της αντάρας της. Το σπίτι μοιάζει με σπηλιά και καταφυγή αυτές τις ώρες, αποκτά ρόλο και προορισμό, παύει να είναι απλά υπνωτήριο, ξενοδοχείον, εστιατόριο, οινομαγειρείον, σιδερωτήριο ή αίθουσα συναντήσεων...
Ψυχολογικά προετοιμάζομαι για τις διακοπές. Δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν θα πάω κάπου, ο καιρός δεν ευνοεί σχέδια, παρόλα αυτά την Ικαρία δεν την αλλάζω με τίποτε. Μου έλαχε να έχω δυο νοσταλγούς πατρίδες. Τη Θράκη για το χειμώνα και την Ικαριά για το καλοκαίρι. Η Ηλεία είναι παντός καιρού, εδώ άλλωστε έχω και τα σεντούκια μου με τα είδη ένδυσης και υπόδυσης ανά εποχήν. Στο σπίτι της Ικαριάς σώζονται όλα τα μαγιώ και τα πέδιλα, μαζί με τα καπέλα ήλιου. Στην αλεξανδρούπολη χειμωνιάτικες παντόφλες, μπουρνούζια μπάνιου και καλτσόν μάλλινα, από την εποχή ακόμα της μαμάς. Κάθε τόπος λαο ο προορισμός του... Είναι ωραίο να σχεδιάζεις επιστροφές έστω και για λίγο. Προγραμματίζεις το 15θήμερο και λογαριάζεις επισκέψεις. Την πρώτη μέρα πρωϊνό με τους αγαπημένους, την δεύτερη στο "Σκαβδάτο" για δείπνο και κουβεντολόϊ, την τρίτη στα "Κολλάρικα" για τρύγισμα της συκιάς, (Κολλάρου το γένος μου), κι απο κεί μετά σε ξαδέλφια δευτερότριτα και συμπεθερικά. Στη Θράκη η επιστροφή είναι γεμάτη από συναντήσεις με γειτόνισσες και συμμαθήτριες, κι ύστερα κάποιες μοναχικές βόλτες στα μέρη, τα απόκρυφα, της εφηβείας.
Ενα μικρό Μακόντο το Χρυσόστομο Ικαρίας, σαν το μυθικό χωριό του Μαρκές στα «100 χρόνια μοναξιάς». Μια Αρακατάκα η Αλεξανδρούπολη, πατρίδα του Νομπελίστα Γκάμπο στην οποία όπως διάβασα επέστρεψε πρόσφατα μετά από 20 χρόνια...
Οι πατρίδες αξίζουν για τη γεύση της επιστροφής, είμαι σίγουρη γι' αυτό, κι ας με λένε οπισθοδρομική, αντί "κοσμοπολίτισσα". Είτε είσαι Μαρκές, είτε Σκάβδη, το ίδιο πράγμα είναι να τοποθετείσαι στον καιρό μέσα από μια noir αίσθηση για τα περάσματα σκιών, ανθρώπων και χρόνου.
Δεν θέλω να γίνω λυπητερή με όσα γράφω, αλλά η αλήθεια δεν κρύβεται. Το "από που κρατά η σκούφια σου", αποτελεί μια σημαντική υπόθεση της παρούσης ανθρωπολογίας και πολιτισμού που μάς ακολουθεί μέχρι το τέλος. Εμένα, προσωπικά, όλα τα παραπάνω δεν με ακολουθούν απλά, με κυνηγάνε κιόλιας! Και μ' αρέσει το παιχνίδι, με ζωντανεύει και εξεγείρει...
Σαββατοκύριακο από αύριο, νά έχουμε καλή ξεκούραση! Να διαβάσουμε το κατιτίς μας, να χαλαρώσουμε... Πρωϊ-πρωϊ το Σάββατο θα πάω στη μεγάλη λαϊκή της Αμαλιάδας για τα περιβολικά μου. Ενα ταψί γεμιστά με μπόλικο βασιλικό και διόσμο στη γέμιση είναι το καλύτερο θυμοαναληπτικό για τις κυκλοθυμίες της εποχής...
Δοκιμάστε κάτι αντίστοιχο και θα με θυμηθείτε...
Αντε και καλό μήνα, καλό μας καλοκαίρι!
Subscribe to:
Posts (Atom)
