Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος

Ημέρα περιβάλλοντος η Τρίτη 5 Ιουνίου, "Χρόνια του πολλά..." και βοήθειά μας...
Άκουγα το Σάββατο το πρωϊ στην ΕΤ1, σε πρωϊνό magazino, τη δημοσιογράφο να λέει για τα εργοστάσια στα Οινόφυτα..." δεν υπόκεινται σε...βιολογικό καθαρισμό..." Ενθουσιάστηκα για την άψογον σύνταξή της και τα ελληνικά της. Θα μου πείτε, τι σχέση έχει το περιστατικόν με την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, στην οποία αναφέρομαι εισαγωγικά. Εχει και παραέχει! Διότι αν δεν ξέρεις "πώς να το πεις...", δεν ξέρεις και "πώς να το κάνεις..."! Παράδειγμα η περιβαλλοντική πολιτική των ΟΤΑ.
Λένε λοιπόν οι διάφοροι Δήμαρχοι. Το περιβάλλον που πληγώνουμε και "κλάψ-κλάψ" και "λυγμ-λύγμ...". Κι έχουμε προγράμματα για την καθαριότητα και την προστασία του... Και τόσα κονδύλια φέτος για απορρύπανση, άλλα τόσα του χρόνου για επέκταση του βιολογικού κι από το Δ ΚΠΣ υπερπενταπλάσια για εργοστάσιο ενεργειακής αξιοποίησης απορριμμάτων! (Ήγουν καύσης, σαν εκείνο που έστησαν στα Λιόσια και δεν λειτούργησε ποτέ, διότι το θεμελίωσαν επάνω στο όρος των Σκουπιδιών, όπου οι κραδασμοί της επεξεργασίας θα το βούλιαζαν πριν προλάβει να ...ανάψει. )
Ολα στην εντέλεια κομμένα και ραμμένα από τους Άρχοντες και τα κηρύγματά τους... Στο μεταξύ οι παραλίες τίγκα στο κωλοβακτηρίδιο, οι ακτές στο πλαστικό, στο χαρτόκουτο και πάει λέγοντας. Οι άρχοντες όμως έχουν και γι' αυτό λύση μαζί με ...συνοδοιπόρους. Τα σχολεία υλοποιούν προγράμματα καθαρισμού των ακτών. Στέλνουν λοιπόν τα νήπια με γάντια και πλαστικές σακκούλες να καθαρίσουν τους διαρκώς πολλαπλασιαζόμενους κόπρους στις παραλίες κάθε χρόνο τέτοια μέρα...
Αν δε τολμήσει κανείς να αρπάξει το μπαϊράκι-τη Γαλάζια Σημαία- από την ακτή του ιδίου Δημάρχου, εγείρεται Επανάστασις σύσσωμου του Δημοτικού Συμβουλίου μετά των Εμπορικών Συλλόγων και Πολιτιστικών και Μικρομεσαίων Επιτηδευματιών και Εστιατόρων και Επιχειρηματιών Ειδών Ενδυσης, Υπόδησης, του ισναφίου Κομμωτών Αρτοποιών, Ζαχαροπλαστών, Καφεπωλών, Τσαγκάρηδων, Σαγματοποιών για να μη πω και των Διοικήσεων πασών των τοπικών νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, του "τόπου". Mare nostrum σου λένε με τα ημέτερα κωλοβακτηρίδια τα οποία "δικά μας είναι, ότι θέλουμε τα κάνουμε... Κολυμπάμε εντός τους, και απολαμβάνουμε το ...συμβάν!"
Η υπόθεση πολύ μεγάλη σχέση έχει με την κατηγορία εκείνων εκ των Ελλήνων Πολιτών που τον Απρίλη του 1986, μετά το Τσερνομπίλ, όταν σε όλη την Ελλάδα η βροχή ξέπλενε το ραδιενεργό νέφος πάνω στα περιβόλια μας, κατανάλωναν όλα τα οπωρολαχανικά για να πείσουν με το παράδειγμά τους ότι "no problem". Είμαι "κακιά" θα μου πείτε, αλλά -φευ-αλήθεια λέω! Και δυο φορές "φευ" που το ατυχές εκείνο συμβάν μου υπενθυμίζουν τα παρόντα δρώμενα περί το περιβάλλον, τα σχετιζόμενα ιδιαιτέρως με τα "τοπικά" ιδεολογήματα ιδιατέρως στην ελληνική περιφέρεια. Ετσι και μιλήσεις για ρύπους στην ακτή της Αμαλιάδας, σε έχουν στήσει στην πυρά, ως υπονομευτή της τοπικής ανάπτυξης. Παρόμοιους αγανακτισμένους είδα προχθές στην τηλεόραση, τους Δημάρχους Π. Φαλλήρου και Βουλιαγμένης, διότι το ΠΑΚΟΕ με έρευνα του βρήκε ρύπους στις θάλασσές τους, που τις καθιστούν ακατάλληλες για κολύμπι! Το ωραίον είναι ότι οι εν λόγω θάλασσες έχουν και Γαλάζια Σημαία... Τι στο καλό γίνεται λοιπόν; Ποιος κάνει τον έλεγχο των ακτών εκεί και υπό το κράτος ποιου είδους πιέσεων;
Το θέμα έχει πολλαπλές προεκτάσεις και "διαπλοκές" οι οποίες γελοιοποιούν θεσμούς και θεσμικούς και αναδεικνύουν το μέγα ελληνικόν ζήτημα. "Εσύ ρε θα μου πείς-ΠΑΚΟΕ- αν είναι η θάλασσά μου καθαρή; Και που την ξέρεις εσύ τη δικιά μου θάλασσα;"
Κάτι ανάλογον συνέβη πριν μερικά χρόνια και στην Αμαλιάδα. Μια τεράστια κηλίδα με ιριδίζοντα χρώματα, που εγκαταστάθηκε σε πολυσύχναστη ακτή και φημισμένη, την Κουρούτα, δημιούργησε εύλογη αγωνία σε παραθεριστές. Οταν το θέμα βγήκε εκτός των συνόρων της επαρχιακής ...επικρατείας, όποιος τολμούσε να το κουβεντιάσει φωναχτά, ανακηρύττονταν εχθρός της πόλης. Και όχι μόνο. Στην περιοχή κυκλοφόρησε από "επιχειρηματιούς κύκλους" ότι πέρασε καϊκι το οποίο εστάλη από τη διπλανή-ανταγωνίστρια- πόλη κι έριξε βρωμιές για να μάς κάνει ζημιά... Έπρεπε λοιπόν να "απαντηθεί" η επίθεση... Λίγες μέρες μετά κι ενώ η κηλίδα στην Κουρούτα εξακολουθούσε να πλανάται νωχελικά πάνω στην όμορφη θάλασσα, βρέθηκε ψόφιος γάιδαρος σε πολυσύχναστη ακτή της υπό ανταγωνίστριας πόλης! Ετσι όπως σας τα λέω είναι!
Σε αυτό το "ενδιαφέρον" πεδίο καλούνται άπαντες, θεσμικοί-πολιτεία και λαός να γιορτάσουν την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος.
Έχοντας προγραμματίσει και "Έργα περιβάλλοντος" τα οποία προφανώς θα απαρριθμήσουν στους χαιρετισμούς που θα δημοσιεύσουν για την επέτειο. Τι θα λένε; Τόσοι κάδοι απορριμάτων επιπλέον φέτος. Γαλάζια Σημαία στην παραλία μας. Άρτια λειτουργία του Βιολογικού Καθαρισμού(;) Και το εργοστάσιο Καύσης Σκουπιδιών ως πρόταση για ένταξη στο Δ ΚΠΣ.
Ετσι είναι όπως τα γράφω! Δεκάδες ανεξέλεγκτες χωματερές στο Νομό, που καπνίζουν κάδμιο! Χιλιάδες τόννοι πλαστικό θερμοκηπίων που καίγεται στα χωράφια, ποτίζοντάς τα με διοξίνες, ή θάβεται κάτω από τη φύτευση... Σε λιγα χρόνια ούτε το νερό της βροχής δεν θα μπορεί να διαπεράσει το στρώμα πλαστικού, θα φυτεύουμε πάνω σε διοξίνες... Ιδιαίτερα σοβαρό είναι και το πρόβλημα των πλαστικών μπουκαλιών νερού στην Ηλεία, αφού όλες οι καμπίσιες πόλεις δεν πίνουν νερό από δίκτυα ύδρευσης, διότι οι γεωτρήσεις έχουν κτυπήσει κόκκινο λόγω νιτρικών αλάτων, προϊόν φυτοφαρμάκων! Τα μπουκάλια αυτά όζουν στις χωματερές που κυκλώνουν τις πόλεις. Ο Πύργος, δεν ξέρει κανείς -ούτε ο ίδιος-που ρίχνει τα σκουπίδια του. Τα Λεχαινά έχουν τη χωματερή τους μέσα στην Β Ζώνη του υγροβιότοπου Κοτυχίου και η Πηνεία στις όχθες της Λίμνης του Φράγματος... Εκεί λοιπόν, στη μεγαλύτερη χαβούζα του Νομού, η Περιφέρεια σχεδιάζει Διυλιστήριο νερού, για να πιούμε από τη λίμνη καθώς όλες οι γεωτρήσεις είναι πλέον φαρμάκι!
Στην Ηλεία επίσης, από το 1988 με τον πρώτο μεγάλο σεισμό στο Βαρθολομιό, μέχρι και 1993 τον αντίστοιχο του Πύργου, ισοπεδώθηκαν ολόκληροι οικισμοί και ανανεώθηκε το 40% των οικοδομών. Κανείς δεν ξέρει που πήγαν όλα τα μπάζα των σεισμόπληκτων σπιτιών. Αυτά έχουν διασπαρεί παντού στα δάση και τα ρυάκια, μέχρι και σε παραλίες, καθώς η Αυτοδιοίκηση δεν σκέφτηκε ούτε ενδιαφέρθηκε να ορίσει ένα χώρο για να μαζεύει τα ερείπια, που σήμερα απειλούν με μεγίστη περιβαλλοντική καταστροφή τον τόπο.
Τι θα μας πούν οι άρχοντες αν βγούν, λοιπόν, ενταύθα; Θα μας πουν με "δικά τους λόγια" τα ακατανόητα και ά-νόητα, που παραπέμπουν στην ανικανότητα να σκεφθούν και να δατυπώσουν πολιτική για το περιβάλλον. Τα γράφω από θυμό, καθώς και οι τοπικές εφημερίδες απαξιώνουν γενικά τέτοια θέματα.
Οι καλοί μας συνάδελφοι ασχολούνται περισσότερο με τους μετέχοντες σε σχολικές γιορτές και δημοτικές παράτες, παρά για ζητήματα ουσίας.
Η πολιτική για το περιβάλλον είναι μια τεράστια υπόθεσις που αναδομεί και επαναπροσδιορίζει έννοιες σχετικά με την άσκηση εξουσίας, και φυσικά χαρακτηρίζει τις κοινωνίες είτε ευασθητοποιούνται είτε "αγρόν αγοράζουν" περί παρομοίων θεμάτων.
Ένα παράδειγμα όσων παραπάνω απαξιώνω αποτελεί η τελευταία είδηση που διάβασα στον Τύπο.
Για την προώθηση της υπόθεσης της Αιολικής Ενέργειας η Ε.Ε καθιερώνει την 15η Ιουνίου ως Ευρωπαϊκή Ημέρα του Ανέμου. Σε όλη την Ευρώπη λοιπόν ενώσεις αιολικής ενέργειας, κατασκευαστές, μελετητές, παραγωγοί, κλπ. θα γιορτάσουν τον Άνεμο με εκδηλώσεις σαν αυτές των πανηγυριών και της παράδοσης. Έτσι ασκείται περιβαλλοντική πολιτική. Χωρίς τους τεράστους τζίρους και χωρίς χορηγούς που "υποστηρίζουν" εναλλακτικά...πράγματα, τίποτε δεν μπορεί να γίνει ακόμα και για το περιβάλλον! Διότι με βάση το "συρμό" της σήμερον εναλλακτικό είναι κάτι που έχει κόστος, συνήθως μεγαλύτερο από το ρυπογόνο και σπάταλο... "Θέλεις καθαρό περιβάλλον; Να πλερώσεις!", σου λένε με όλους τους τρόπους οι προφέσορες της παραγωγής περιβαλλοντικής ιδεολογίας στον πλανήτη! Και κανείς, πλην ελαχίστων, δεν ομιλεί για μείωση κατανάλωσης, για άρνηση αγοράς προϊόντων με συσκεασία, για άρνηση κατανάλωσης αγροτικών πρϊόντων εκτός εποχής...
Αυτά τα τελευταία είναι-λεει- επικίνδυνα για την τοπική έως και παγκόσμια Οικονομία!
Ας είναι. Στις εξειδικευμένες μου προτάσεις για το τι ακριβώς σημαίνει μέιωση της κατανάλωσης θα επανέλθω με δοκίμια περί των μυστικών και ...μαρμελάδων της νόνας μου... Εγώ πάντως δεν γιορτάζω-δεν γιορτάζω...αύριο. Έχω θέα από το σπίτι μου της χωματερής, που επί 30 χρόνια καπνίζει κάδμιον προς την πόλη. Εχω λόγους λοιπόν να θυμώνω και να υβρίζω τους άρχοντες της τελευταίας 30ετίας που μόνο λάθος λόγια έλεγαν και λέγουν...
Παρόλα αυτά, και για να μη θεωρηθεί ότι η σημερινή μου γκρίνια σηματοδοτεί το αρνητικόν του χαρακτήρος μου σας έχω και το παρήγορο σχετικό focus... Δεν την ξέρω, μαθαίνω ότι τη λένε Μαρία Βασιλάκου και είναι η Ελληνίδα που ηγείται με επιτυχία των Πρασίνων της Αυστρίας στη Βιέννη, όπου κέρδισε την υποστήριξη του 15% του εκλογικού σώματος ως υποψήφια Δήμαρχος. Οι θέσεις της απλές: Εξοικονόμηση ενέργειας και παραγωγή από ανανεώσιμες πηγές, βιώσιμη πολεοδομία και καταπολέμηση της φτώχειας...
Αλήθεια, υπάρχει Δήμαρχος στην Ελλάδα που να έχει τολμήσει να ομιλήσει περί των ανωτέρω; Εγώ, εδώ στην άγρια Δύση που ζώ, στο νομό των 22 Δήμων, δεν έχω υπόψη μου κανέναν...
Εσείς;