American dream No 2

ΑΝΩ ΚΑΤΩ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ, με ανατροπές που λειτούργησαν σαν ντόμινο σε ολόκληρο τον πλανήτη… Η Λιβύη δεν αποκλείεται να μετατραπεί σε «αφρικανικό Αφγανιστάν», η Aπω Ανατολή αντιμέτωπη με τον εγκέλαδο, το τσουνάμι αλλά και έναν εξελισσόμενο πυρηνικό όλεθρο, στη γεωγραφία μιας Hi teck χώρας συμβόλου και πρωτεύουσας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Και δεν είναι μόνο αυτά… Στην Ευρώπη μαίνεται ο οικονομικός πόλεμος, Σαρκοζί και Μέρκελ «συρρικνώνουν το κοινωνικό κράτος» με το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας, όπως έγραψε η ισπανική El Pais, ο Στρος Σκαν του ΔΝΤ, ετοιμάζεται να διαδεχτεί τον Νικολά στην προεδρία της Γαλλίας… Κι ύστερα εντοπίως κάτι ανόητοι κραυγάζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα αναζητώντας το ποιοι έφαγαν τα πιο πολλά, ποιοι είναι πρωταθλητές της φοροδιαφυγής και «καλά να πάθουν οι σπάταλοι μικρομεσαίοι Έλληνες…».
Μια λοβοτομή που εμποδίζει να δούμε την ουσία, να εφαρμόσουμε αυτό που λέγανε οι γιάπι όλης της χώρας λίγο παλιότερα «σκέψου τοπικά, δράσε παγκόσμια» μήπως και βάλουμε μια τάξη κατ’ αρχήν στην καλά οργανωμένη σύγχυση… την υπαγορευόμενη!

Προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ παρά παγκόσμια!!! Εγκατεστημένη στον μικρό μου τόπο, που αμέριμνος βαδίζει αγκαλιά με την άνοιξη, απολαμβάνω την ηρεμία που μου προσφέρει. Τη μπολιάζει βρ’ αδερφέ η ανεμελιά νεογνών οικόσιτων, που βγήκαν και κυλιούνται στη λιακάδα, δοκιμάζοντας παιχνίδια με τη χλόη, απολαμβάνω την πολυχρωμία της εποχής που άγεται και φέρεται από μια απόλυτη κυκλοθυμία, περιμένοντας τις ανοιξιάτικες βροχές που προαναγγέλλει η ΕΜΥ. Μέσα στο νεοελληνικό καζάνι βράζω κι εγώ, μη νομίζετε, σαν εκείνη την διαφήμιση μετρώ λογαριασμούς και υποχρεώσεις και λαμβάνω τις αποφάσεις μου. Πειθαρχημένη στο…πεπρωμένο της τάξης μου, ανακαλώ εντός μου πάντα τις «ορμήνιες» του Παντελή, που καταμεσής της ευδαίμονος 10ετίας του 70, μας έλεγε: «Να μη πετάτε τίποτε, να φυλάτε τα φαγητά, γιατί μπορεί να ξανάρθει καμιά πείνα!!!». Εμείς γελούσαμε, τότε, και του λέγαμε: «τι αν φυλάξουμε καλέ από τα αποφάγια; Αυτά σε δυο τρεις μέρες θα σαπίσουνε…». Εκείνος κουνούσε το κεφάλι του συμβολικά σαν να έλεγε ότι όλα μπορούν να συμβούν τελικά… Όχι πως συνέβησαν, όχι πώς έχουμε «κατοχή», αλλά βρ’ αδερφέ για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου κάνω οικονομία στα …καύσιμα! Και μαζί αναθεωρώ την άποψη περί «ποιότητας ζωής», δόγμα με το οποίο οι νεόκοποι οραματιστές μας γέμισαν το κεφάλι τα τελευταία χρόνια των παχιών αγελάδων, της φούσκας εν τέλει, που μας μοστράρισαν σαν όραμα και δη ευρωπαϊκών, με ΟΝΕ και ορνιθοσκαλίσματα!!! Η αλήθεια είναι πως προσωπικά διατηρούσα τις αντιστάσεις μου!!! Δεν μπορούσα να καταλάβω ή μάλλον να εμπεδώσω την έννοια του «πολίτη» κι εκείνα τα περί «ποιότητας» που αποδόθηκαν σε έργα και…ημέρες Ολυμπιακές, στη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, στο αεροδρόμιο των Σπάτων, στην Εγνατία!!! Στα έργα «περιβαλλοντικές αναπλάσεις» που στήριξαν όλα τα προγράμματα της Τ.Α τσιμεντάροντας πλατείες και γειτονιές, παραλίες και ακτές, για να αξιοποιηθεί η νέα ελληνική βιομηχανία, «ο Τουρισμός»!

Και όμως μας παρέσυραν… τα ανόητα, δυσνόητα έως και ακατανόητα… Ονειρώξεις της εποχής που στήθηκε λες πάνω σε ένα 4Χ4 και για δυο 10ετίες έβαλε μπουλντόζες στη ζωή μας, και οδοστρωτήρες! Όλα τα «όνειρα» υπάκουα σε εκείνο το περίεργο σύνθημα άκουσα για πρώτη φορά στην Κομοτηνή, παίρνοντας συνέντευξη από συμπολίτη, εκ Γερμανίας αφιχθέντα, και μυημένο στο δόγμα; «Να μοιραστούμε την ευημερία!!!», μου επαναλάμβανε διαρκώς στη συνομιλία μας, κι όταν τόλμησα να τον ρωτήσω «με ποιους»… εκείνος δεν απήντησε!!!
Τη μοιραστήκαμε εν τέλει, ο καθείς και το κομμάτι και η ενοχή του.
Μια μετακένωση, στην Ευρώπη της μεταθατσερικής εποχής, του «αμερικανικού ονείρου» κατά το ιδεολόγημα Ρήγκαν, που ντοπάρισε άπαντες, όλα τα αθώα αμερικανάκια και μη και τα έβαλε στην αρένα των Τραπεζών και του Χρηματιστηρίου αξιών…

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η οικονομία το θέμα μου σήμερα, αφορμή για τα παραπάνω πήρα κατευθείαν από τις ΗΠΑ, διαβάζοντας όλα όσα γίνονται εκεί, στην Πολιτεία του Wisconsin όπου εξελίσσεται εδώ και ένα μήνα σκληρή αντιπαράθεση πάνω σε ένα θέμα ίδιο με τα ημέτερα. Ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης, Walker Scott, καταργεί το δικαίωμα της συλλογικής διαπραγμάτευσης για την πλειονότητα των εργαζομένων του δημόσιου τομέα σε ολόκληρη την πολιτεία. Περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι γέμισαν τους δρόμους του Μάντισον το περασμένο Σάββατο πραγματοποιώντας την πιο μεγάλη διαμαρτυρία των τελευταίων χρόνων. Η μαζική διαδήλωση έγινε μια ημέρα μετά την υπογραφή του αμφιλεγόμενου νομοσχέδιου που πλήττει τους δημόσιους υπαλλήλους στην πολιτεία. Στο συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε μετείχαν πάνω από 14 Δημοκρατικοί γερουσιαστές που διαφωνούσαν με το Νόμο, από τους 19 συνολικά στην τοπική κυβέρνηση οι οποίοι μάλιστα απείχαν από την ψηφοφορία σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν την απαρτία της επίμαχης συνεδρίασης,. (Σύμφωνα με τον κρατικό νόμο, 20 γερουσιαστές έπρεπε να είναι παρόντες για να περάσει το νομοσχέδιο από την τοπική βουλή όπου οι Δημοκρατικοί κατέχουν μόνο 19 έδρες.) Την ίδια μέρα ο κυβερνήτης, έστειλε ανακοινώσεις προς τα συνδικάτα για επικείμενες απολύσεις, αν το νομοσχέδιο δεν κατάφερνε να περάσει στις δύο επόμενες εβδομάδες.
Η συσπείρωση εργαζόμενων και οι υποστηρικτών τους ήταν πρωτοφανής στο Μάντισον κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί, πυροσβέστες, αστυνομικοί, φοιτητές και απλοί πολίτες βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το νομοσχέδιο. Μεταξύ αυτών που μετείχαν ήταν και βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ. Από την ομιλία του μεταφέρω εδώ χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Η Αμερική δεν έχει καταστραφεί. Η χώρα πλημμυρίζει από πλούτο και μετρητά. Απλά αυτά δεν βρίσκονται στα χέρια σας. Έχουν μεταφερθεί, με ληστεία, την μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία, από τους εργαζομένους και τους καταναλωτές προς τις τράπεζες και τα χαρτοφυλάκια των υπερ-πλουσίων.

Αυτή τη στιγμή, 400 Αμερικανοί έχουν περισσότερο πλούτο από τους μισούς Αμερικανούς πολίτες. …Τετρακόσιοι αισχροί πλούσιοι ιδιώτες, 400 μικρο- Mubaraks, οι περισσότεροι των οποίων επωφελήθηκαν από το την κρίση του 2008, έχουν πλέον περισσότερα μετρητά, μετοχές και ακίνητα από τα περιουσιακά στοιχεία 155 εκατομμυρίων Αμερικανών!

…Το να παραδεχθούμε ότι έχουμε αφήσει μια μικρή ομάδα Αμερικανών να συσσωρεύσουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου και της οικονομία μας σημαίνει και την ταπεινωτική αναγνώριση ότι έχουμε παραδώσει τη δημοκρατία μας, σε μια ελίτ πλουσίων . Στη Wall Street, τις τράπεζες κλπ.

Ο Κυβερνήτης σας, παλιά, όπως κι εγώ όταν ήμουν στο σχολείο, μαθαίναμε και οικονομία … Μάθαμε…ότι τα χρήματα δεν φυτρώνουν στα δέντρα, αλλά δημιουργούνται όταν εργαζόμαστε. Αναπτύσσονται όταν έχουμε θέσεις εργασίας με καλές αμοιβές που χρησιμοποιούμε για να αγοράσουμε τα αγαθά που χρειαζόμαστε. Αυτό δημιουργεί θέσεις εργασίας. αναπτυσσόμαστε όταν διαθέτουμε σωστό εκπαιδευτικό σύστημα, ένα σύστημα που διαμορφώνει μια νέα γενιά εφευρετών, επιχειρηματιών, καλλιτεχνών, επιστημόνων, στοχαστών…. Και οι θέσεις απασχόλησης, είναι αυτές που παράγουν τα φορολογικά έσοδα.

Όμως οι ελάχιστοι που κατέχουν τα περισσότερα χρήματα δεν θέλουν να πληρώσουν το μερίδιο τους σε φόρους. Επένδυσαν μάλλον στη χαρτοπαικτική λέσχη, που είναι γνωστή ως Wall Street, έβαλαν στοιχήματα υπέρ ή κατά της χρηματιστηριακής αγοράς και κατά της υποθήκης των σπιτιών σας. Ο πληθυσμός υποφέρει, διότι αυτός ο πλούτος έχει αφαιρεθεί από την κυκλοφορία. Το πιο κυνικό είναι ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι οι οποίοι δεν πληρώνουν φόρους συνέτριψαν το οικονομικό μας σύστημα. Δημιούργησαν την ανεργία, η οποία έχει προκαλέσει μείωση των φορολογικών εσόδων, και σε πολιτείες όπως στο Wisconsin καταλήξαμε στη λεγόμενη “κρίση του προϋπολογισμού.”

Οι κάτοχοι του πλούτου επίσης για να διατηρήσουν την δύναμή τους έχουν κάνει μερικά απλά πράγματα:
Ελέγχουν την επικοινωνία, με την ιδιοκτησία των μέσων ενημέρωσης. Πολλοί Αμερικανοί έχουν πειστεί από τη νέα εκδοχή του αμερικανικού ονείρου -και ψηφίζουν - τους πολιτικούς τους- που λένε ότι κι εσείς, μπορείτε να γίνεται πλούσια κάποια ημέρα. Αυτό είναι Αμερική, όπου όλα μπορούν να συμβούν. Έχετε παραδείγματα για πώς ένα φτωχό αγόρι μπορεί να γίνει πλούσιος, πώς ένας τύπος- το παιδί μιας ανύπαντρης μητέρας από τη Χαβάη μπορεί να γίνει πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, και το πώς ένας άνδρας με γυμνασιακή εκπαίδευση μπορεί να γίνει επιτυχημένος σκηνοθέτης. Παίζουν αυτές τις ιστορίες ξανά και ξανά και ξανά, όλη τη μέρα, ώστε το τελευταίο πράγμα που θα θελήσετε να κάνετε είναι να διαταράξετε την σιγουριά σας…Το μήνυμα, όμως, είναι σαφές: Θέλει να σας κρατήσει με το κεφάλι κάτω, θέλει να υπάρχει η βεβαιότητα ότι θα ψηφίσετε το κόμμα που προστατεύει το πλούσιο άνδρα που θα μπορούσε να είστε εσείς κάποια μέρα.

Και εδώ είναι το δεύτερο έξυπνο πράγμα που οι πλούσιοι έχουν κάνει. Έχουν δημιουργήσει ένα «χάπι δηλητήριο». Είναι η δική τους εκδοχή της εξασφαλισμένης αμοιβαίας καταστροφής. Και όταν απείλησαν να απελευθερώσουν αυτό το όπλο μαζικής οικονομικής εξόντωσης το Σεπτέμβριο του 2008, εμείς αδιαφορήσαμε. Καθώς η οικονομία και το χρηματιστήριο μπήκαν στη δίνη και οι τράπεζες κλυδωνίστηκαν, η Wall Street εξέδωσε την απειλή: Είτε να της παραδοθούν τρισεκατομμύρια δολάρια από τους αμερικανικούς φορολογούμενους, ή να συντριβεί η οικονομία! (Crash) Υπάρχει μια λέξη γι ‘αυτό, έτσι δεν είναι; Η τρομοκρατία. Είναι μια μορφή τρομοκρατίας, έτσι δεν είναι; Είτε πρόκειται για αντίο στους λογαριασμούς ταμιευτηρίου είτε πρόκειται για αντίο στις συντάξεις. είτε πρόκειται για αντίο στο δημόσιο τομέα των ΗΠΑ, ή αντίο στις θέσεις εργασίας, τα σπίτια και το μέλλον μας….

Αυτά τα αληθινά από την Μάικλ Μούρ στη διαδήλωση του Ουισκόνσιν…
Θέλετε κι άλλα; Φιλιά…